Rijkdom

Mijn vriendin en ik hebben vandaag een boottocht gemaakt met de sloep van haar zwager. Hij is een rijkaard die zijn hebben om economische redenen heeft verhuisd naar België, om het ook te houden. Hij doet het helemaal oké, want door de week werkt hij daar, en in de weekenden draagt hij zijn steentje bij om onze economie draaiende te houden. Toen hij weer de economische vluchteling uithing voeren wij er persoonlijk wel bij door zijn bootje in te pikken. Twee arme sloebers in een sloep dus, die om beurten schipperden op een zonovergotene maandag. De combinatie van verse aardbeien-roomcroissants en koffie vormden een bodem die onze magen bestand maakte tegen de op stapel staande champagne-aanslag die in de koelkast lag te wachten. Niet veel later was het zover: onze lijven werden vertroeteld in de tosti tussen zon en drank.

Opgesmeerde zonnebrandmelk weerkaatste de zonnestralen en het leek alsof de bodem van het plastic glas dit ook trachtte te doen tegen het nat dat het bevatte. Bubbeltjes werden naar de oppervlakte geduwd, om vervolgens in het niets te verdwijnen. Wij vroegen ons af of dat bij het volgende glas weer zou gebeuren. Het antwoord was positief, en bij glas drie was het scheepsrecht: we zagen de bubbeltjes vliegen.

Het was veel te warm om te varen. De thermometer gaf 37 graden – keer drie – aan, dus ankerden wij redelijk probleemloos midden op een plas, namen een duik, ontweken een fuik, dronken een glas en deden een plas.

Het was zalig, totdat een meneer – type scheids – vanaf een mooi bootje onze aandacht kwam opeisen.
“Zóó dametjes, wa-er is de kaa-pi-téén van di-eze prààààchtige sloep ?”
“De arme sloebert is centjes verdienen, druk-druk-druk”, riep en gebaarde ik. “O-ve-rie-gens: die kakmadam van Ú, heb tie Ú gisteravond trachten te vergiftigen door een mud hete aarpels door Úw strot te douwen ofzo? Waren de rapen gaar en vond ze het tijd om de levensverzekering te verzilveren? Kàn me d’r wat bij voorstellen; godsklere man, Ú bènt en práát zó lelijk. Jààààkkes!”
“Mevréúw, Ú gaat te vèr. Legitimatie alstublieft.”
“Legimitieten ook goed?” vroeg de in champagne-olie reddend zwemmende vriendin ondeugend, haar pronte borsten vrijelijk aan hem tonend. “Kijk, van achter heb ik ze ook hihiiii”, en ze draaide alles wat haar string niet verhulde in de richting van menéér.
“Dames dames, ik heb een vrije dag, maar kan jullie vanuit mijn ambt direct op de bon slingeren voor dí-vèr-se overtrééédingen. Va-erbewijs en legitimàtie, NÚ!”

Wij wilden geen serieuze prietpraat, wij wilden dollen.
“Menéér, het is zo héérlijk om éééven rijk te zijn. Het is tegelijk goedkoop, omdat deze geleende rijkdom bruggen opent die voor ons plebs in een gehuurd bootje gesloten zouden zijn gebleven. Fàntàstisch is het toch, dat wij het é-nòrm waarderen en daarmee verdienen om van andermans rijkdom mee te genieten? Meer dan die aarpelpellert van Ú, dat staat toch als een paal in uw broek? Verpest het nou niet met allerlei achterlijk ambtelijk gedoe, maar kom aan boord en vermaak U. We doen heus niets wat Ú niet wilt.”

Menéér ging overstag, meerde zijn bootje aan, en toen knalden niet alleen de champagnekurken, maar veel meer dan dat. We vormden een perfect trio en hebben allemaal beloofd om het niet verder te vertellen.