Moe en voldaan rijd ik naar huis na een zeer intensief weekje snowboarden en apres-skien! Op dat moment gaat mijn mobiel en zie ik:”Martine” staan.
Martine, een meisje van mijn zomervakantie op Sardinie waar poepen in de bosjes en douchen in de zee de normaalste gang van zaken waren. Diezelfde Martine nodigt me uit voor een kampioenhockeytoernooifeest! Iets waar ik nou altijd al van gedroomd heb want brallende mannen met teveel biertjes op lijken me echt enorm interessant. Ik denk nog even: “wat moet zij nou met een hockeyfeest”, maar die gedachte vervliegt met de snelheid waarmee ik naar Eindhoven rijd. Ik waarschuw haar dat ik een tuinpak aan heb die te ranzig is voor woorden, waar een scheur in zit tot boven mijn knie, dat mijn haar nodig aan een wasbeurt toe is en er in mijn reistas geen schone kleding meer te vinden is.
“Dat maakt niet joh, ik ben bij mijn ouders want mijn moeder is namelijk jarig, en daar mag je heus wel even douchen”, zegt Martine..

Aangekomen in Eindhoven, bekruipt mij een angstig gevoel. Ik rijd de oprijlaan op van een huis waar ik zelfs in mijn natste dromen nog niet aan zou kunnen tippen. Ik bekijk mijzelf nog maar even in de autoruit en hoop dat het meevalt.
Binnengekomen, wordt mijn ergste angst werkelijkheid! Overal brallende mannen en deftige vrouwen aan kleine tafeltjes, lachend om geen leuk verhaal, haren op en top gekamd en kleding dat in ieder geval niet past bij een tuinpak. Het voldane gevoel van een uur geleden was ver te zoeken en ook bij de visite werd het gelach, gefluister. Ik kijk Martine hulpeloos aan en op dat moment komt haar moeder naar me toe. Ik steek mijn hand uit om haar te feliciteren met de volgende zonnebankrimpel maar voordat ik mijn opmerking kan maken hoor ik haar zeggen: “Martine, zou jij dit meisje even de badkamer willen wijzen”.
Even dacht ik dat ik nog teveel alcohol in mijn bloed had waardoor mijn gehoor wat vertroebeld was, maar helaas, de waarheid is hard en zo ook haar moeder.

In de badkamer aanbeland, en in een klap begrijpend waarom ik inderdaad wel even zou “mogen” douchen, bekruipt mij het volgende angstige gevoel. Knoppen te over, aan wanden, in baden en cabines en machines waarvan ik werkelijk niet weet hoe ze werken. Gelukkig heb ik nog enig lef over na de zwarte piste en dus na een sprong in Jacuzzi land, word ik weer een beetje toonbaar.

Beneden gekomen in de beste outfit die in mijn tas te vinden was, ga ik mee in het gebral van hoogstaandheid. “Zo, dat ziet er in ieder geval wat toonbaarder uit”, hoor ik ineens achter mij zeggen. “Oh God, daar hebben we die rimpeltaart weer”, denk ik, maar onder die gedachte tover ik mijn liefste glimlach omhoog. “En jongedame, wat doe jij eigenlijk voor de kost”. “Ik neem niet aan dat jij ook gestudeerd hebt, gezien de kledij waarin je zojuist onze huiskamer vervuilde”.
Ik kijk Martine aan met een blik van: “Ik kwam hier toch voor een hockeyfeest, dat is vast al begonnen, we moeten heus nu wel weg”. Maar geen reactie haarzijds, het kreng, dus beleefd antwoord ik haar moeder: “Ik heb Pedagogiek en Psychologie gedaan maar ben nu PR-Manager mevrouw”. De kamer wordt stil, iedereen kijkt mij met grote ogen aan en ineens wordt er hardop gelachen en gepraat en beginnen mensen innemend naar me te lachen, zo ook mevrouw Rimpeltaart. “Zo, jeetje, dus je bent na een studie van niks uiteindelijk toch goed terecht gekomen”, komt er uit Rimpeltaarts’ mond.
“Ja mevrouw, dat ben ik zeker, maar ik vind het toch vervelend dat ik dat van u niet kan zeggen. Die rat in de badkamer ligt die er al lang? Ik weet niet of u houdt van de geur van ontbinding maar ik heb er dusdanig last van gehad dat ik tevens even uw Jacuzzi onder heb gekotst. Ik heb de rat er maar even bij gelegd, dat vertraagt de ontbinding een beetje. Succes met uw PR verder en tot de volgende keer, ik heb mij namelijk te gedragen bij een hockeyfeest”.
En zo vertrek ik, de geur van haar ontbinding achter mij latend.


11 reacties

Kees Schilder · 25 januari 2004 op 08:50

Je kunt er wat van.Erg gelachen om je geweldige column

Liz · 25 januari 2004 op 09:55

Suus klasse van je dat je toch naar je vriendin bent gegaan ondanks dat je er niet uit zag!
Geweldig om zo’n reactie naar die moeder toe te durven en kunnen geven.
Aan dat lef ontbreekt het me ten zeerste.

Top geschreven!

viking · 25 januari 2004 op 10:23

Ha, een wijf met ballen. Daar had ik bij willen zijn, hoewel… ik in een tuinbroek, dan was je niet eens tot aan de voordeur gekomen. 😛

Mup · 25 januari 2004 op 11:43

Heerlijk, zo iemand terug op hun plaats zetten. Die plaats kan niet laag genoeg,

Groet Mup.

archangel · 25 januari 2004 op 14:03

*grijns*

Meer! Meer!!

Mosje · 25 januari 2004 op 14:06

Leuk verhaal.

Zelf ben ik geneigd om in dergelijke situaties niet te douchen en mijn tuinbroek aan te houden. Nou heb ik wel geen tuinbroek, maar je snapt wel wat ik bedoel 😛

Eftee · 25 januari 2004 op 17:20

Oh heerlijk, dat je iemand met zoveel kak zo op haar nummer hebt gezet. 😀

deZwarteRidder · 26 januari 2004 op 04:37

brrrrrrrrrrrrr enge mensen, strakke column ga zo door..

pepe · 26 januari 2004 op 08:20

Knappe column, je komt vast en zeker goed terecht 😉

Maar ach wat is goed terecht komen? Tuinpak lijkt me niets mis mee 😛

Ma3anne · 26 januari 2004 op 16:07

Zielig voor die rimpeltaart, dat ze niet verder kan kijken dan het buitenkantje en niet ziet wat voor schitterend mens haar huis binnenwandelde!

[quote]”Zo, jeetje, dus je bent na een studie van niks uiteindelijk toch goed terecht gekomen”, [/quote]

Ik denk dat ze zichzelf bedoelde. Waarschijnlijk zelf niks gepresteerd in het leven, enkel een rijke vent aan de haak geslagen, na een mislukte studie omdat de bijles-docenten niet aan te slepen waren.

Sjemig… ik struikel over mijn eigen zinnen… zo haaaaaaat ik dit soort types. :hammer:

Godspeed · 27 januari 2004 op 14:41

[quote]Waarschijnlijk zelf niks gepresteerd in het leven, enkel een rijke vent aan de haak geslagen[/quote]

Dan zal ze wel eeen gouden kut hebben gehad:-D

Geef een reactie

Avatar plaatshouder