Rook-Worst

Het ouderwetse Anton Pieckwinkeltje, dat tussen de moderne Belgische grootwinkelbedrijven staat ingeklemd, is een lust voor het oog. De ontelbare butsen in de houten kozijnen zijn weggestopt onder een dikke donkerbruine laklaag. De tand des tijds heeft wel geknabbeld maar niet gebeten. Een glimmend gepoetste koperen klep met daarop in sierlijke letters ‘boîte aux lettres’ wat vermoedelijk ‘brievenbus’ betekent, verfraaid de winkeldeur.Twee piepkleine etalages verraden dat het winkeltje een tweetal afdelingen telt. De afdeling rookwaren, kranten, souvenirs en de afdeling worsten. ,,Bonjour madame,” begroet de winkelierster mij vriendelijk als ik terug in de tijd stap. Een mengsel van boenwas, drukinkt, tabak en vleeswaren streelt mijn neus. Ik vis een Nederlandse krant uit het rek en pak mijn portemonnee om af te rekenen. In half Frans, half Nederlands complimenteer ik de vrouw met haar prachtige museumwinkeltje. Madame, met haar hagelwitte jasschort, haar opgestoken suikerspinkapsel en immense lasbril op haar neus, glimlacht trots. Haar man, die het complimentje glimmend in ontvangst neemt, buigt als een lam geworden knipmes. ,,We zijn niet gezwicht voor beaucoup d’euri van de projectontwikkelaar. Mon homme et me blijven voorlopig zitten waar we zitten,” zegt madame in Nederlands met een Franse tongval. Ze maakt een wijds gebaar. ,, Voila, waarom zouden we ook. Onze winkel staat altijd vol met klanten.” Mijn ogen volgen haar handen. In het winkeltje passen hooguit drie personen en als je een beetje aan de maat bent, dan heb je de hele zaak voor jezelf.

Het mannetje trekt me aan mijn arm zijn worstenafdeling binnen en het ‘deze Hollandaise gaat niet zonder worst naar buiten’straalt van zijn gladgeschoren tronie af.
,, Madame, mijn ‘saucissen’ zijn de lekkerste en de van de Ardennen,” en hij wijst naar de vitrine waar ik, naast worsten, ook een dikke rode kater ontdek. Het beest rekt zich uit, blaast vals, krult zich op en loert me gluiperig aan. ,, Allez, dat is Jerommeke. Hij bewaakt de worsten zodat niemand ervan kan eten. Jerommeke verlaat de vitrine alleen voor een hapje, een plasje en een poepje.” Het mannetje blaast een pluk kattenhaar van een hompje worst, strijkt het velletje omlaag en snijdt er een plak af. ,,Proeft u eens madame. Non, non, kijk niet zo vies. Mijn worsten zijn zeer proper want er zit een velletje omheen.” Mijn maag maakt een salto mortale en ik krijg nog net het woord merci over mijn lippen. Ik klem de krant onder mijn oksel, roep au revoir en glip de winkel uit. Jakkes, er zijn talloze dingen te bedenken waar een velletje omheen zit, maar die ik voor geen goud in mijn mond stop!