Roze wolk (door de ogen van pappa)

Toen ik hoorde dat Rob de Nijs op 69 jarige leeftijd vader wordt, vond ik dat vooral zielig voor zijn kind. Wat heb je als puber aan een demente vader waarvoor jij het eten moet maken omdat hij zelf anders zout in de koffie strooit en schoenpoets over zijn boterhammen smeert? Nu ik echter afgelopen maand zelf vader ben geworden beschouw ik dat als het minste probleem. Hoe, in godsnaam, gaat Rob de Nijs zelf straks de eerste week doorkomen? Laat ik om te beginnen zeggen dat ik me goed voorbereid had op de geboorte van ons eerste kind. Ik had al gehoord op wat voor roze wolk ik terecht zou komen en ik wist ook al dat wij ons als kersverse ouders lekker konden laten verwennen door de kraamzorg, met dagelijks ontbijt op bed en het avondeten klaar op het fornuis. Maar bovenal had ik gehoord dat de geboorte van je kind de mooiste dag van je leven is, en dat wil wat zeggen. Op zevenendertigjarige leeftijd heb ik immers al heel wat mooie dagen in mijn leven gehad. Zo kon ik reeds van mijn “bucket list” afvinken: Walvis-spotten in IJsland, cabrio touren door Italië en Huskey sleeën door Lapland. Dus na 40 weken en nog 9 extra dagen, was pappa in spé er helemaal klaar voor.

De geboorte van onze dochter ging vlekkeloos, hoewel je dat niet al te letterlijk moet nemen. De verloskundige bleef tijdens het persen maar herhalen dat mijn vrouw het zo goed deed, dat ik na 40 minuten vroeg of het echt wel haar eerste kind was. We wisten al dat het een meisje zou worden en wij hadden haar al op de echo gezien, maar het blijft onwerkelijk. Toen ze in het ziekenhuis op het moment suprême tevoorschijn kwam, kon ik mijn ogen niet geloven en dacht dat de vroedvrouw haar vanuit een luikje onder het bed tevoorschijn goochelde. Het bed op onze kraamsuite was er hoog genoeg voor en ik vroeg me al af waarom het zo’n ingewikkeld ding was..

Op dit punt moet ik helaas wel een kanttekening plaatsen bij het woord “kraamsuite”, dat de verwachting niet helemaal kan waarmaken. Na een slapeloze, hongerige nacht, heb ik vastgesteld dat je deze suites niet moet verwarren met een suite in, bijvoorbeeld, hotel Majestic Colonial op Punta Cana. Het bed voor vader was ontegenzeggelijk gewoon een bank en de minibar was nergens te bekennen.

Ook vreesde ik dat ze in het ziekenhuis met alle doeken per ongeluk de handleiding van onze pasgeborene hadden weggegooid, wat leidde tot allerlei discussies met mijn vrouw, die we nu via onze dochter gingen uitpraten: “Heeft pappa jouw jasje veel te dicht gedaan hè? Zo heb jij het veel te warm hè? Pappa weet dat allemaal niet, hè?”. En ik: “Jawel hè meisje, anders krijg jij een koud neusje hè? Laat mamma maar praten, hè?”.

Thuis gekomen bleek de verzorging van een baby echter een “tweede natuur”. Alsof ik nooit anders gedaan had leek het mij verstandig om de Maxi Cosi uit de auto te halen en in de huiskamer te zetten, waarna mijn vrouw en ik ons bij de eerste huil instinctief afvroegen waar de kraamzorg bleef.

Het effect van een huilende baby moet je niet uitvlakken. De baby-huil is geen gewone huil. Het is een huil zonder tranen, dus het is na tien minuten niet ‘op’. Het is in honderdnegentigduizend jaar menselijke evolutie geperfectioneerd tot het ultieme machtsmiddel om de aandacht van de ouders op te eisen. Vergelijk het met een gillende fluitketel, maar dan harder. En langer. En het klinkt soms zo verontwaardigd dat het lijkt alsof ze de totale ellende van een hele week Hart van Nederland moeten uithuilen.

Gelukkig bleek onze kraamhulp een ware Jo Frost en adviseerde ons een ding dat een [i]Puckababy Piep[/i] heet, maar eigenlijk gewoon een dwangbuis is voor babies die hun handjes bewegen zoals Jochem Meijer of Pierre Wind. Na enkele dagen vond ik een slapende baby het mooiste dat er is, maar ik weet niet zeker om welke reden. Als je net van je nierstenen af bent is urineren bijvoorbeeld ook het mooiste dat er is.

Een paar dagen geleden toonde onze dochter echter haar geheime wapen: ineens keek ze me vanuit haar wiegje aan met een immens brede lach en bijna dichtgeknepen pretoogjes. Geluid maakte ze nog niet, maar ze leek te zeggen wat op het geboortekaartje stond: “Ik vond het fijn om bij mamma te zijn, maar nu ik ook mijn pappa ken, ben ik blij dat ik geboren ben”. Ja heren, daar doen we het allemaal voor.