Ruilhandel

Hij doet het liever met condoom, hoewel dat minder oplevert. Dat spul in zijn mond. Het blijft kleven aan zijn tanden, zijn gehemelte. Die scherpe nasmaak. Radijsjes proeven zo als je ze hebt doorgeslikt. Nu heeft hij geluk. De man had zelf een condoom bij zich. Net zoals de vorige Alfarijder. Misschien ligt het aan het merk. Duitse auto’s, ze ruiken altijd nieuw van binnen. De geur van alarm. De Mercedesmannen, de BMWmannen, de Audimannen. Ze hebben altijd haast. Schelden als het niet naar hun zin is. ‘Zuigen, godverdomme! Sneller!’ Kijken hem niet aan als het voorbij is. Smijten bankbiljetten aan zijn voeten. Doen de deur niet voor hem open, terwijl zij vooraf de beleefdheid zelve waren. ‘Doe alsof je thuis bent, ha, ha.’ Aardappels in kelen. De motor die aan blijft staan. Airco. Koude wind die tegen zijn slaap waait. Teveel gas als ze wegrijden. Streepjes rubber op het wegdek. Stinkende visitekaartjes.

De routine. Je gaat tegen een lantaarnpaal staan. Leunen. Achteloos. Spijkerbroek. T-shirt. Je trekt een been op. Kijkt alsof je niets ziet, kijkt alsof je droomt. Daar houden ze van. Die lege blik. Niet thuis. Een lichaam. Beschikbaar. Vanzelf stopt een auto. Altijd. Alleen de eerste keer is eng. Wat moet je doen? Hij vertelt het je wel. Of duwt gewoon je gezicht in zijn kruis. Daarna went het. Alles went.

Hij heeft nog jaren op zijn duim gezogen. Lekker. Gewoon lekker. Nu proeft hij plastic. Een grote duim. Het zuigen gaat vanzelf. Uit een ooghoek ziet hij de pook. 1, 2, 3, 4, 5, R. Als hij later groot is, koopt hij een automaat. Een hand op zijn achterhoofd. Niet dwingend. Nog niet. De Alfaman is er bijna. Hij beweegt zijn hoofd over de piemel heen, tuit zijn lippen nog meer. Een siddering. ‘O, God!’ zegt de man. Er wordt aan zijn haren getrokken. Pijn. Kort, gelukkig. Het is voorbij. Snel, heel snel stopt de man zijn piemel in zijn broek. De condoom zit er nog om. De ritssluiting zingt. Hij krijgt een verfrommeld biljet van twintig Euro. ‘Bedankt,’ zegt hij. ‘Jij bedankt,’ zegt de Alfaman zacht en kijkt hem evenmin aan.

Het is genoeg zo. De Alfa rijdt weg. De banden knarsetanden. Hij draait zich om, loopt weg, steekt de handen in de zakken. Voelt het geld tussen rechterduim- en wijsvinger. Lacht. Gauw verdiend.

In de speelgoedwinkel loopt hij recht op het rek af. Een schat. Zijn schat. Morgen, op het schoolplein, is hij de koning. ‘Ruilen?’ zal hij voorstellen. Hij zal genieten. Van zijn macht. Omdat er niemand, niemand is die zoveel Yugioh-kaarten heeft als hij.