Schoenen uit Parijs

Mijn vader gaat geregeld op zakenreis. Mijn moeder moet dan de hele tent alleen zien te runnen. Veel plezier beleeft ze er niet aan. Het grote gezin ligt als een zware last op haar rug en ze is daardoor heel kort aangebonden. De gezelligheid in huis is ver te zoeken in die tijd. Het is voor ons, en dat voelen we haarfijn aan, vooral zaak niet te veel op te vallen en gewoon maar te doen wat ons, meestal als kortaf commando, opgedragen wordt. We hebben er ook weer een broertje bij gekregen. Op tweede kerstdag. We moeten die dag bij de buren soep en pudding gaan eten en bij thuiskomst is ons kerstbroertje er. Hij wordt Léon genoemd, het omgekeerde van Noël: kerstmis. Dat vinden we wel erg mooi. Met zeven kinderen zijn we dan.

Vijf jaar later, op haar 43e wordt mijn moeder, onverwacht en ongewild nog een laatste keer zwanger. Ze vindt het echt vreselijk en verbergt dat niet voor ons. Ze is bang voor een kind met het syndroom van Down, toen nog gewoon mongooltje genoemd. Haar beste vriendin, ook net in de veertig, heeft zo’n kind heel kort geleden gekregen. Ze is erg overstuur en boos, vooral op mijn vader, lijkt het wel. We vangen op, dat ze zegt: ‘ik ga me verdrinken’. Daar schrikken wij, de oudste drie meisjes, heel erg van.
De kleintjes beseffen nog niet wat het allemaal betekent.

Wij zijn trouwens ook helemaal niet zo blij met dit achtste broertje of zusje. Het betekent nog meer strijken, oppassen en vooral achter de kinderwagen lopen. Ik ben op die leeftijd altijd bang dat mensen zullen denken dat het mijn kind is. Gelukkig is vlak bij ons een park, daar kun je bijna ongezien lopen.
Ik kan mij niet herinneren dat mijn moeder zelf ooit met die wagen liep.

De aanstaande gezinsuitbreiding wordt zoals gewoonlijk als iets prachtigs aangekondigd. Daar zijn we allang niet meer van onder de indruk.
Het jongste broertje wordt in de nacht geboren. Geen enkel geluid komt er vanuit de ouderslaapkamer, waar de huisarts een uurtje binnen is geweest. Alleen klinkt plotseling, heel zacht, maar duidelijk: zijn eerste huiltje.
Dan word ik uit bed geroepen en om hem te zien en meteen tot zijn peettante benoemd.
Ach, hij ziet er wel heel lief uit…

Mijn vader neemt van zijn reizen uit het buitenland vaak allerlei dingen mee. We kijken altijd met gretige ogen naar wat hij uit zijn koffers te voorschijn tovert.
Als in Nederland nog weinig mensen buitenlands voedsel eten, zitten wij al met smaak aan de Duitse uienleverworst, krabsalade uit Antwerpen of een stukje Frans stokbrood met camembert of paté.
Uit Parijs brengt hij een keer een chique leverkleurige jurk mee voor mijn moeder, met glitters op het doorschijnende bovenstuk. Precies op maat. Hij zegt dat hij een Parisienne in de winkel heeft laten passen, die ongeveer haar maat heeft. Zijn ogen glanzen: hij heeft er verstand van.

Een van de schoenen die bij de jurk horen – suède in exact dezelfde kleur – worden al snel kaalgekloven door ons hondje Molly. Hij jankt schel als hij daarvoor klappen krijgt. Molly is een bolletje beige wol op poten met venijnig scherpe tanden. We hebben altijd huisdieren gehad. Behalve een hond ook talloze katten met veel jongen. We nemen ze gezellig mee naar ons bed.

Kattenbevallingen vinden in het geheim plaats op een speciale plek in de linnenkast van mijn ouders. De onderste plank is tot verloskamer omgebouwd. Er staat een kartonnen doos in, bekleed met oude handdoeken. Dat mijn moeder het tijdstip nauwkeurig kan voorspellen vinden wij een onbegrijpelijk wonder.