Schoenjaren (4 )

Teenslippers
Meestal ging ik in de grote vakantie twee maal een week bij verschillende tantes logeren. Of ik daar nu zin in had of niet. Vanaf mijn negende werd ik op de trein gezet. Mijn ouders vonden toen dat ik oud genoeg was om alleen te reizen. Mijn vader vroeg dan wel aan een mevrouw in de coupé om een oogje op mij houden en te zorgen dat ik bij het goede station uitstapte. Dat lukte altijd: mijn vader viel met zijn felblauwe ogen in de smaak bij vrouwen. Papa stopte meestal een opgevouwen biljet van vijf gulden in mijn jaszak: om nichtjes en neefjes op ijsjes te trakteren of een puntzak patat met piccalilly. Hij bleef zwaaien tot ik hem niet meer kon zien. Met de helft van het logeergeld schafte ik een keer mijn gedroomde rubberen teenslippers aan. Ik koos, na veel wikken en wegen nivea-blauwe uit. Ze roken echt heerlijk, vond ik. In het begin voelde het erg pijnlijk tussen mijn grote teen en de teen ernaast. Ik kreeg daar zelfs blaren. Maar toen dat eenmaal over was, kon ik er de hele zomer op voort. Steeds bruinere voeten en tenen tekenden zich af tegen het almaar fletser wordende blauwe rubber. Ze werden dun en dat was pas echt fijn. Je voelde de grond erdoorheen. Op de binnenzool stond mijn voet als persoonlijk stempel steeds duidelijker afgedrukt.

Ik droeg ze elke dag, ook toen ik terug was van de logeerpartijen en naar het Noordwijkse strand fietste met mijn zusje van drie achterop. Die viel op de terugweg in het fietsstoeltje geheid in slaap, zodat ik haar de hele weg, drie kwartier lang, met één hand naar achteren, vast moest houden. Ik kreeg er bijna een lamme arm van. Op het zadel schuurde het zand in het kruis van mijn shortje. Mijn rug voelde ruw en heet aan van het verbranden en toch ook een beetje rillerig.
Eén keer was ik mijn zusje op het strand kwijt. Radeloos van angst liep ik langs de zee. Hij zag eruit als een verzwelgend monster van kleine zusjes. Bij de politiepost zat ze heel zoet met een schepje en een emmertje te spelen. Ze huilde pas toen ze me zag.’Waar was je nou?’ piepte ze. ‘Ik kwam uit de zee en er zaten opeens allemaal andere mensen op jouw plaats’.
Ik legde niet uit dat zij zelf was afgedwaald, wist wel dat zij dat niet zou snappen. Het was trouwens een opgave altijd met kleine zusjes of broertjes te moeten sjouwen in plaats van met vriendinnen naar het strand te gaan. Klagen deed ik er niet over. Het kwam niet in me op en ze was wel erg lief, mijn zusje.

Thuis wachtte vaak als het heel warm was, mijn favoriete avondeten op de eettafel: een groot vergiet vol half geplette aardbeien, die we met een vork op witte boterhammen nog verder pletten met bergen basterdsuiker en dan zo ongeveer opdronken.