Señor Kingsford en de rest (3)

Dan is een aantal jaren jonger dan ik, maar hij intimideert mij. Een licht gevoel van zinderend, kriebelend, onbehaaglijk welbehagen heeft me in bezit genomen en dat gevoel groeit gestaag met de minuten, uren en dagen die verstrijken terwijl we aan het praten zijn. Hij is veruit de mooiste man die ik ooit gezien heb. Zijn donkerbruine krullende haar omlijst een mooi en vriendelijk gezicht. Met ogen als de spiegel van de ziel van God. Mijn God, de zijne mag je niet uitspreken. Zijn armen zijn beeldhouwwerken op zichzelf. Beeldhouwwerken waar ik onzekere knieën van krijg. Beeldhouwwerken die ik desnoods ook op zichzelf zou willen hebben en houden. Als troostprijs, voor als hij er niet meer is. Dan is niet alleen mooi. Hij is goed, zijn hart is goed. Dat voel ik.

Hij zoekt mijn ogen en ik merk dat ik hem eigenlijk nog steeds niet zo gemakkelijk aan kan kijken, maar al helemaal niet in staat ben mijn ogen uit de zijne te trekken. Mijn blauwe in zijn bruine als tegenstribbelende minnen en plussen aan elkaar geklonken. We zijn nu zo ongeveer veertig uur op, concludeer ik met een snelle blik op de klok. We kennen elkaar daar ongeveer negenendertig van. En we zijn nog steeds aan het praten. De laatste keer dat ik op de klok keek was gisteren, laat in de middag. Het loopt nu alweer tegen middernacht van deze nieuwe dag, die ongemerkt aan ons is voorbijgepraat. Het kijken op de klok herinnert mijn lijf aan de ingeslopen vermoeidheid.
“Chica”, vermaan ik mezelf stilletjes. “Je hoort te rusten, te slapen. Waar ben je mee bezig?”.

Snel probeer ik toch weer korte metten te maken met het stemmetje dat binnenin zeurt.
“Dan”, dring ik aan. “Kom op. Jij bent Joods. Dit zou jou toch moeten raken, iets met je moeten doen. Het was echt je reinste racisme van die ouwe importnazi. En wat er daarna gebeurde, ik kan er nog steeds niet bij”.

Gedurende de afgelopen negenendertig uren hebben we eigenlijk nauwelijks bewogen, realiseer ik me. Natuurlijk, ik ben nogal ziek en zou eigenlijk in bed moeten liggen. Maar zelfs met ziektehandicap is het vreemd hoe we op een gebied van ongeveer vier vierkante meter lobby al bijna veertig uur aan het zijn zijn.

Hij schudt zijn hoofd.
“Je begrijpt me niet. Ik heb geen enkele behoefte om me iets aan te trekken van mensen die zo dom zijn. Als iemand mij minderwaardig vindt, omdat ik Joods ben, dan heb ik er echt geen behoefte aan om ze impliciet te vragen, dan wel expliciet te forceren mij alsnog te accepteren. Als ze mij afwijzen op basis van dergelijke kenmerken rest mij niets dan hen af te wijzen op de domheid die ze met zich meedragen”.
Mijn blik van onbegrip bezorgt hem een grinnik. “Ik ben een mens van principes, maar geen wereldverbeteraar”.

Het valt even stil. Zacht noemt hij mijn naam in die stilte. Mijn eigen gewone naam heeft door zijn accent een nieuw en spannend leven gekregen. Mijn naam als muziek, gespeeld door een gepassioneerde, doorleefde pianist, met grote handen en zes lange, slanke vingers per hand. Virtuozer dan de hersenen menselijkerwijs zouden kunnen toestaan aan een paar ordinaire handen.
“Motek, denk jij dat het mogelijk is om te weten dat je altijd van iemand kunt houden na slechts een paar uren of dagen?”

Zijn vraag slaat me omver en ik schrik zo dat mijn hartslag begint te stuiteren. Niet zozeer vanwege de vraag zelf, maar vanwege het antwoord waar ik helemaal geen tijd voor heb, geen zin in heb, geen ruimte voor heb. Niet nu, niet hier, niet terwijl, niet, niet, niet. En misschien wel nooit.

Als volleerde [i]wicked witch of the north[/i] wijs ik naar de ravage die ooit mijn mond was. Wuif hem van me af met de vraag waar hij het in vredesnaam over heeft, liefde, puh, liefde… Liefde schmiefde doe ik schamel semi-Jiddisch grappig. Dan kijkt me gekwetst aan.

Ik leg de harten het zwijgen op en vertel verder.

Kingsford had zich heerlijk genesteld in zijn stoel, terwijl señor Köhler naar hem staarde alsof zijn donkere huid zwarte vlekken achter zou laten op de bekleding. De rest van ons, zelfs de Aussiesurfdudes hadden het begrepen, keek elkaar verbijsterd aan na de mededeling dat Kingsford niet welkom was. De enige die zonder spanning steeds dieper wegzakte in zijn stoel was Kingsford zelf. Kingsford, wiens Spaans niet verder ging dan “I no hablar Spanish”.