‘Ik heb het nooit anders gezien. Ik heb nooit ècht naar mijn reflectie gekeken!’, schreeuwt ze huilend naar haarzelf. Haar gevoel ontmoette geen weerstand wanneer zij lachend danste met haar spiegelbeeld. Ze was wie ze was. Maar wier gezicht kijkt haar nu aan? Ze kruist haar handen, één op elke borst. Haar vingers glijden langs haar tepels. ‘Laat me voelen!’. Haar huid lijkt strelen aangenaam te vinden; een siddering trekt langs haar rug. ‘Ik heb het nooit anders gezien. Ik heb nooit ècht naar mijn reflectie gekeken!’, schreeuwt ze huilend naar haarzelf. Ze brengt haar handen naar de spiegel om te voelen wat ze ziet. Maar het glas is koud, hard en levenloos. Het lijkt onmogelijk haarzelf te vangen in dit spiegelbeeld. Haar handen maken zich los. Verbaasd kijkt ze naar beneden. ‘Zijn dit mijn handen wel?’.

‘Ik heb het nooit anders gezien. Ik heb nooit ècht naar mijn reflectie gekeken!’, schreeuwt ze huilend naar haarzelf. Ze straalt succes uit, maar het kleurt haar niet. Ze verlelijkt. Met haar vingertoppen beroert ze de uitdrukking op haar gezicht. Ze voelt de zorgen en de paniek in haar fronsen en in haar wallen. Ze voelt de arrogantie in de kraaienpootjes bij haar ogen en ze voelt het succes in de rimpels rond haar mond. Het masker dat ze ooit heeft opgezet kan niet meer worden afgedaan.

‘Ik heb het nooit anders gezien. Ik heb nooit ècht naar mijn reflectie gekeken!’, schreeuwt ze huilend naar haarzelf. Ze draait een kwartslag, zo ook haar spiegelbeeld, en bekijkt haarzelf van opzij. Een bewuste seconde haalt ze adem en probeert haar rug te rechten. Maar de kromming gaat er niet meer uit. Voor altijd zal ze gebukt gaan onder alles dat is geweest.

‘Ik heb het nooit anders gezien. Ik heb nooit ècht naar mijn reflectie gekeken!’, schreeuwt ze huilend naar haarzelf. Zij zagen het wel. Zij zagen dat ze verdween; dat ze niet langer reikte naar hun hand. Ze voelt de tranen branden in haar ogen en inhaleert diep. Haar adem ontsnapt uit haar lichaam; haar zucht wordt meegevoerd tot het tegen het glas aanloopt en te pletter slaat. Een waas ontstaat op de spiegel en ze is nog minder zichtbaar dan voorheen.

‘Ik heb het nooit anders gezien. Ik heb nooit ècht naar mijn reflectie gekeken!’, schreeuwt ze huilend naar haarzelf. Inmiddels blijft het stokken in haar keel. Niet langer zullen haar benen haar nog dragen. Knielend breng ze haar handen naar de spiegel om te voelen wat ze ziet. Maar het glas is koud, hard en levenloos. Nog steeds… Door haar tranen heen ziet ze de arrogante, zelfgenoegzame uitdrukking weerspiegelen in haarzelf. ‘Wat is er gebeurd!’, krijst ze en ze ziet de waanzin in haar ogen. ‘Waar ben ik het kwijtgeraakt!’. Ze slaat op het glas in de hoop haar te kunnen breken. Ze beukt! Ze bokst! Ze scheldt! Ze gilt! Haar handen doen zo’n zeer. Een straaltje bloed loopt langs de spiegel.

Overal om haar heen ligt glas. Haar oogleden worden zwaar. ‘Schenk mij vergetelheid’, fluistert ze zacht. Ze zucht nog één keer diep en valt in scherven uiteen…

Categorieën: Verhalen

7 reacties

Mosje · 23 oktober 2007 op 15:59

Als ik in de spiegel zou kijken, en jou zou zien, zou ik ook schrikken 😉
Mmm nee, flauw grapje.
Mooi stukje wel, mede door de herhalingen aan het begin van elke alinea

Beryl · 23 oktober 2007 op 16:08

Iedereen kent het figuurlijk gebruik van het spiegelbeeld, maar de spiegel zelf ook onderdeel maken van het verhaal, sprak mij erg aan. Mooie column!

[quote]Ze straalt succes uit, maar het kleurt haar niet. Ze verlelijkt.[/quote]
Prachtige zin!

:wave:

pally · 23 oktober 2007 op 17:50

Moeilijk vind ik het iets over deze column te zeggen. Misschien door de heftigheid, die er duidelijk in zit, maar die me toch niet echt raakt.
Ik vraag me na twee keer aandachtig lezen af, waardoor.
Ik denk o.a. door de te lange en in mijn ogen niet krachtige herhalingszin. Misschien ook door het tè vaak herhalen van die zin.
Misschien ook door het alsmaal herhaalde ‘haarzelf’ i.p.v. bijvoorbeeld zichzelf, wat ik natuurlijker vind.
Nee, sorry, wat mij betreft volgende keer beter , Ineke. En, ja het is maar mijn eerlijke persoonlijke mening. 🙁

groet van Pally

DreamOn · 23 oktober 2007 op 18:29

@Pally: ik had precies hetzelfde. Ook ik heb deze column meerder malen gelezen en steeds gedacht: Nu reageer ik, maar hoe?

@Ineke: De column deed me (door de opbouw) een beetje denken aan mijn eigen column “Verwachtingspatroon”

Wel weer heel goed geschreven, en ik vind het ook altijd leuk als schrijvers experimenteren. Verschillende invalshoeken uitproberen. Dan loop je natuurlijk ook meer risico op kritiek. 😉

Groetjes DO.

arta · 24 oktober 2007 op 07:23

Grappg, die verschillende reacties!
Ik vond dit nl erg mooi geschreven!
Zichzelf is idd mooier dan haarzelf, dat wel… 🙂

FatTree · 24 oktober 2007 op 09:06

Ik had ook een beetje moeite met formuleren van een passende reactie. Ik heb hem denk ik ook 3 keer gelezen.

Telkens vraag ik het mij af waarom ik er niet zo enthousiast over ben. Het gevoel stroomt de porieëen van de column uit, dus dat zal het niet wezen.

Ik heb een beetje een hekel aan herhaalzinnen, maar dat is echt persoonlijk, dus ook geen minpunt.

Ik denk dat ik moet toegeven dat ik de clou niet echt snap. Waarom voelt het meisje zich nou zo beroerd?

Het doel ontgaat mij een beetje, maar het zou kunnen dat ik een beetje een boerenlul ben, en niet zoveel met gevoelens opheb 😉

In ieder geval heb je mij aan het denken gezet, en gevoelens goed overgebracht.

Dees · 24 oktober 2007 op 09:45

Het is een mooi stukje, hier en daar een tikje kitsch, een soort van krullend drama pootje onder de spiegel.

Het is ook lastig om zo te schrijven, de lijn tussen het mooie en echte en het net niet meer is maar een dunne, daar kamp ik ook wel eens mee, m.n. als ik een stukje te vaak herschrijf.

De derde alinea vind ik prachtig. De zucht, de waas, het slechtere zicht. Mooi. En je laatste zin ook.

Iets ingetogener geschreven zou dit alles en iedereen kippenvel bezorgen.

Grtjs,

Dees

Geef een reactie

Avatar plaatshouder