Spijkerbroeken

Mijn spijkerbroeken vertonen tekenen van overmatig gebruik dus ik zal nieuwe moeten kopen. Ik begeef mij naar de spijkerbroekenwinkel waar ik altijd kom en kijk er belangstellend rond. Rekken vol spijkerbroeken hangen er maar mijn maat hangt er niet tussen. Heb ik dan zo’n buitenmodel maat of kijk ik verkeerd? Al 15 jaar dwing ik mijzelf te geloven dat ik maat 52 heb; eindelijk ontdek ik een rek met de goede maat en ik grijp enkele spijkerbroeken van het rek, blauwe en zwarte. Met drie broeken neem ik mijn intrek in een pashokje. Een pashokje voldoet beslist niet aan de norm van sociale woningbouw; een modern toilet is in vergelijking met een pashok nog riant geschapen. Een spiegel en twee haken zijn aanwezig om mijn kleding aan op te hangen en een klapdeurtje. Dat deurtje reikt tot aan mijn knieën dus mijn onderbenen zijn voor iedereen zichtbaar. Het schouwspel is als volgt: ik trek mijn oude spijkerbroek uit maar dat lukt niet omdat hij niet over mijn schoenen heen wil en omdat ik op één been sta donder ik van de ene wand tegen de ander aan en deze kraakt of er een aardbeving plaatsvindt.

Ik trek eerst mijn schoenen uit en vervolgens mijn spijkerbroek; dat werkt beter zo. Het halve klapdeurtje zorgt ervoor dat ik er op mijn onvoordeligst bijsta namelijk: een man zonder broek en op z’n sokken: je ziet het voor je? Dan probeer ik de eerste spijkerbroek te passen maar ik krijg hem niet verder dan het schaambeen; ik kijk voor de zekerheid nog even of het wel de goede maat is maar er staat wel degelijk 52 op het label. Ik trek de broek weer uit en probeer de volgende. Hier schiet ik wel heel erg gemakkelijk in en de broeksriem zit ergens net onder m’n tepels. Nu moet ik even terug denken aan mijn jeugd alwaar ik op jonge leeftijd als trauma een soort tepelvrees had opgelopen maar dat is op latere leeftijd toch weer bijgetrokken; doch als borstkenner blijf ik bij de stelling dat meer dan een mond vol verspilling is. Dit even terzijde. Maar ik had het over spijkerbroeken.

Ik probeer nu de derde spijkerbroek en trek hem over het bekken, met enige inspanning krijg ik de knoop dicht.
Zelfs de lengte is goed en langzaam adem ik uit. Schichtig ga ik ermee buiten het pashokje om mezelf in de daar aanwezige spiegel van op afstand te bekijken. Een blonde vrouw met een kind kijkt mij meewarig aan maar zegt niets. Ik ga terug naar het pashokje en doe de nieuwe spijkerbroek uit. Ik trek mijn oude spijkerbroek weer aan en dat voelt meteen weer zo vertrouwd aan want samen hebben we al zoveel meegemaakt. Nee, dit was niet wat ik zocht. Opgelucht loop ik de zaak uit en verzin waar ik nu heen ga.

Ik ontdek een koffietentje waar ze appelpunten bij aanprijzen, ik bestel koffie met een appelpunt en een dikke klodder slagroom. Naast mij aan een ander tafeltje zitten twee vrouwen met vol gepropte plastic zakken naast zich waar een paar bladen prei bovenuit steken. Het zijn zakken van de Hema en meteen denk ik aan Hema-worst op verse puntjes, raar toch he? Ik vergeet mijn spijkerbroeken en ga als een speer naar de Hema.
Hoe het verder ging is één van de geheimen van een stadsmens.