Niemand weet nog wie ik ben. Mijn moeder noemde me haar kleine prins en mijn vader noemde me tornado. Ik was de jongen op de rode loper, de koning van het schaakspel. Ik was kind en ouder ineen, de afgewezen minnaar en de door iedereen begeerde acteur. “Ga je weg? Nu al?”
“Ja.”
“Zul je me missen?”
“Nee, hoewel, misschien…”

Ik verzin een naam, doe een zoveelste bestelling, idealiseer mijn zoveelste ontmoeting en ongezien vertrek ik weer. Ik ben de voorbijganger, de schrijver zonder reputatie, de bargast die geen tijd van gaan weet en iedere nacht weer laveloos het donker instapt.

“Mam..”
“Ja.”
“Vind jij ook dat 99% van de tijd gevuld wordt met onzin?”
“Het niets nietst, bedoel je?”
“Zoiets ja.”

Ik neem de straat waar het altijd rustig is. Een voorzichtige zon verdrijft bijna ongemerkt de wolken, ik denk aan jou.

“Praat als je bang bent. Kom naast me zitten.”
“Ik wil wel, maar ik voel een soort afkeer.”
“Van wie?”
“Van mezelf.”

De hemel heeft een lichtblauwe kleur, en een poel van licht brengt me terug naar de tijd waarin ik je beloofde iedere dag een gedicht voor je te schrijven.

[i]Ik ben de achterkant van de maan waar je iedere nacht naar staart en soms, als je slaapt, zie ik flarden van je dromen.

Ze leven, bewegen.
Ik bewaar ze voor je.
Ik strooi zand in je ogen en bewaar ze voor je[/i]

Categorieën: Fictie

9 reacties

senahponex · 8 januari 2007 op 10:25

Zo als altijd vol bewondering over je schrijven wederom een prachtig stuk.

Amore, more re nas cunitur amicitiea

Chantalle · 8 januari 2007 op 11:58

Heel erg mooi.

KingArthur · 8 januari 2007 op 12:25

Spookschrijver of nachtmerrie? In het leven ben je voor het grootste gedeelte de perceptie van anderen. Maar is dat belangrijk als je in harmonie met jezelf bent? Het mooie van de perceptie van anderen is, is dat je die kan veranderen.

Mug · 8 januari 2007 op 16:07

Hee, zo ben je een tijdje op ‘schrijf-vakantie’en zo lezen we je gelukkig weer regelmatig 🙂
Ook dit was weer een column die ik meerdere keren moest lezen, dat ben ik onderhand wel gewend van je. Toch had ik het gevoel dat er deze keer erg weinig samenhang tussen de alinea’s zat. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat ik er geen klap van begrijp deze keer…

arta · 8 januari 2007 op 17:01

Ik vind je schrijfstijl prachtig!
Ben het wel met Mug eens, dat het minder samenhangend is dan je vorige!
🙂

pepe · 8 januari 2007 op 20:55

Bijzondere en mooie column.

En die laatste drie regels zijn prachtig.

Li · 8 januari 2007 op 21:34

De spookschrijvers die ik ken, schrijven tegen alle regels in, maar ze komen er wel…

Li

DriekOplopers · 8 januari 2007 op 22:10

[quote]”Ik wil wel, maar ik voel een soort afkeer.”
“Van wie?”
“Van mezelf.”[/quote]
Verschrikkelijk als je zo over jezelf denkt. Hartverscheurend. Mooi gedaan weer!

Driek

Bitchy · 10 januari 2007 op 08:45

Ooit zei Elvis eens “…the image is one thing and the human being is another…it’s very hard to live up to an image.”

Geef een reactie

Avatar plaatshouder