Stekels met pindakaas

Als fervent natuurliefhebber volgde ik dit voorjaar met veel plezier afleveringen van ‘Vroege Vogels’. In een ervan kwam de egel aan bod. Nu ken ik de platgereden versie beter dan de vlooienbaal zoals die zich in levenden lijve voortbeweegt. Maar wat een geinig en intrigerend beestje is die egel eigenlijk! Razendsnel scharrelt het een kostje bij elkaar dat onder meer bestaat uit slakken. En laten we er daar nu zat van in onze tuin hebben. Tijdens het werken in de tuin sta ik er soms op. Dan is het jammerlijk een krakslak. Gelukkig hebben onze slakken een huisje; het zijn niet van die naakte die zompig tussen je tenen doorglibberen. Wanneer ik er een aantref, pak ik het huisje met bewoner en al op en bekijk het nauwkeurig. Wat een mooie kleurschakeringen, en jee, soms hebben ze een soort toefje; net alsof Moeder Natuur in een geinige bui de slagroomspuit pakte om een creatief slakkenhuisje te scheppen. Even later gooi ik de slak weg. Niet weg-weg natuurlijk, maar verderop in de tuin. Die van de buren, dat wel.

Naast dit trage leven stuit ik op van alles: Een nepeend met dito eieren liggen achter een conifeer te slingeren. Een plastic kikker staat op zijn kop tussen de hortensia’s. Een gipsen gans met kerstkrans om zijn gebroken hals hangt in de hulststruik. Een stel vaal geworden kabouters staat droog te vissen onder de bamboe. Ik roep mijn man erbij.
‘Ben je er erg aan gehecht?’
Nonchalant haalt hij zijn schouders op. ‘Nee, die zijn nog van de vorige bewoners.’
‘Huh? Je zei laatst dat die al elf jaar geleden zijn verhuisd. Toch?’
‘Ja, zoiets’.

De blonde meneer van Vroege Vogels geeft een goede tip: een simpele manier om de zich aan slakken lavende egels je tuin in te lokken.
‘Zet een bordje neer met daarop een klein likje pindakaas. Géén melk, daar worden egels heel beroerd van; zelfs zo erg dat het ze vaak noodlottig wordt.Pindakaas, dames en heren. Zijn egels dol op! En naast de pindakaas verorberen ze alle slakken die ze op kunnen; zo helpen ze ook u.’
‘En uw buren’, vul ik aan.

Sinds een paar weken doe ik elke dag een likje pindakaas op een bordje. Ik zet het bij de vissende kabouters, zodat mijn man het niet ziet en ‘opruimt’. Op de toon waarop moeders met baby’s praten maak ik de poes deelgenoot van mijn stekelige vriendje en de pindakaas. Ik laat haar ruiken en met een grote gil deinst ze achteruit. Zo, zij lust het niet, dat is mooi.

Elke morgen is het bordje schoongelikt. In de tuin vind ik soms nog een slak, maar die gooi ik niet meer naar de buren toe – ik creëer onder de bamboe een bonte verzameling van traag en stilleven, en pindakaas. Het wordt daar steeds knusser.

Inmiddels is het half augustus. Eindelijk weer een keer een mooie zondag, en wij brunchen in de tuin. Mijn man schrikt ineens op, sist mij wijzend met zijn vinger toe: ‘hee… kijk dáár… egel!
‘Oh? Jahhh!! Ik zie hem!’ sis ik op gelijke toon. Ik verrek me zowat om het goed te kunnen zien. Bijna bewegingloos zet ik een stapje. Daar zit ie, mijn stekelige vriendje, bij het bordje pindakaas! Ik ben helemaal verrukt. Nog een stapje, en de egel verroert zich niet.
Dit zal ook nooit gebeuren, althans niet totdat iemand hem verplaatst.

Mijn man brult van het lachen en is heel trots op zijn goeie grap. ‘Helaas pindakaas!’ roept hij uit, terwijl hij de stenen egel oppakt.