Stilte vóór de column

‘What a difference a site made’! Sinds ik me heb aangemeld bij Columnx ziet mijn wereld er heel anders uit en is er een duidelijk verschil tussen vóór en na de metamorfose. Vóór, laat het plaatje zien van een uitgebluste vrouw die avond aan avond als een zombie surfte op datingsites. Niet uit interesse, maar uit pure verveling waarbij ze honderden voorspelbare foto’s bekeek van doodenge mannen.

Mannen in opgepoetste bolides met vermoedelijk een klein en klef pikkie. Mannen met helm (!) op een motor. Mannen die een ‘maatje’ zoeken waarmee ze strandwandelingen kunnen maken (gaap). Mannen met als motto: ‘Een dag niet gelachen is een dag niet geleefT (ouch!). En dan is er ook nog de arme drommel die vergeten is het rek met wasgoed wat midden in de kamer staat, weg te halen voor de foto.

Na de metamorfose, vertoont het plaatje een enthousiaste vrouw die elke dag even op Columnx surft. Niet uit verveling, maar uit pure interesse. Hongerig duikt ze in de columns, rollebollend van links naar rechts door alle woorden heen.

Tijdens mijn eerste bezoekje aan de site voelde ik me net als iemand die aan pagina twee van lesboekje één pianospelen was begonnen. Wat zou er gebeuren als ik een column zou inzenden? De Rachmaninoffs, Beethovens en Chopins in de concertzaal zouden luisteren naar mijn ‘Altijd is Kortjakje ziek’. De veelal vakkundige commentaren die ik las deden me hoorbaar slikken.

Met weemoed dacht ik aan het commentaar van Sjaan, een collega op het werk die zelfs mijn boodschappenlijstje een literair hoogstandje vond.

Na mijn eerste inzending bleek echter dat enkele grootheden ook menselijke eigenschappen vertoonden, zoals jaloezie en het voelen van tintelingen. Mijn koudwatervrees verdween in een warm bad. Maar daarmee ging ook direct het hek van de dam.

Smekend en kronkelend biedt een magnetisch toetsenbord me nu heel zijn alfabet aan zodra ik maar in de buurt ben. Mijn huishouden versloft. Zelfs de douchetegeltjes glimmen niet meer als een hondenkulleke in de maneschijn.
Ik slaap slecht, omdat mijn hersenen maar onderwerpen blíjven aanreiken in het nachtelijk uur. Overdag loop ik slecht, omdat ik het gevoel heb een keutel in te moeten houden terwijl ik met iemand sta te praten. Mijn sociale aandacht verslapt, omdat de bedwelmende warme gassen van de keutel zich sissend aan mijn samengeperste billen blijven opdringen .

Zal ik schrijven over hoe ik als jong en onschuldig meisje stiekem naar Spanje vertrok naar mijn grote liefde? Of over mijn tripje naar Las Vegas? Of hoe mijn ‘vergeten af te zetten stewardesshoedje’ klem kwam te zitten tussen het zwemvest tijdens de demonstratie in het gangpad op mijn eerste vlucht als stewardess? Of wil ik me van mijn serieuze kant laten zien? Zal ik schrijven over mijn dochtertje, die door toedoen van haar eigen vader overleed toen ze vijf maanden oud was, waardoor ik afscheid moest nemen van een engeltje dat terugkeerde naar de hemel?

Terwijl ik hier over nadenk zie ik hoe mijn kat me aankijkt met een blik van “Hé…en ik dan? Ga je ze ook nog vertellen hoe het komt dat ik geen staart meer heb en dat jullie me daarom ‘Hondenkont’ noemen?”

Ho maar Yfs! Zoveel opsommingen vraagt om commentaar! De hoeveelheid onderwerpen moge duidelijk zijn!

Er is alleen één probleem: als ik schrijf moet het doodstil zijn in huis. De ruft van een mug is al voldoende om me af te leiden. En als mijn hiphopcowboys thuis zijn is schrijven al helemáál uitgesloten. Op de eerste verdieping hoor ik dan een kirrende Michael Jackson. Op zolder klinkt een “Mother Fucker Ghetto Nigga, Yeah!”, met het volume natuurlijk op 10. Nee, op de begane grond speel ik met wakkere ‘matties’ de hoofdrol in ‘Mission Impossible’.

Vandaar dat ik op deze zondagochtend om 07.30 met een vette, prikkende keutel in mijn kont ben opgestaan, de klok heb stilgezet en mezelf heb gewenteld in een heerlijke stilte. Alleen héél in de verte meen ik nog de lokroep te horen van die wasmand met 10 kilo strijkgoed…