Stomme vooroordelen

Het gaat goed met de negers in Amerika. De zingende negers welteverstaan. Op een doordeweekse verveelavond zap ik heel wat kanalen af op de tv. Regelmatig komt één van de muziekzenders langs in de hoop een leuk deuntje te vinden. Ik zie veel rap en veel neger en wat mij opvalt is dat de auto’s duur zijn, de juwelen groot, de vrouwen mooi, en veel tanden van goud. En dit alles in overvloed. Ik zie een neger, die zichzelf 50 cent noemt, langskomen die met geld smijt en een hobbelend dansje maakt langs een te dure zilveren auto. Er komen een aantal vragen bij me naar boven. Over het waarom van dit patserige gedrag, waarom zoveel materialistisch geweld. Een aantal vooroordelen schieten door mijn gedachten en ook een aantal bevestigingen hierop. Het is wel vrij populair zo’n videoclip, want ik zie het veel en vaak. Het zal de jeugd wel aanspreken.

De volgende ochtend is het over met het vervelen. Als ik mijn auto inspecteer zie ik dat achter een band plat staat. Ik herinner me dat ik de vorige middag het stoeprandje geraakt heb en sla mezelf voor mijn haren om deze stommiteit. Met heel veel moeite krijg ik de band verwisselt en rij naar de dichtstbijzijnde pompstation met de hoop dat een beetje lucht voldoende zal om mijn lekke tit weer hard te krijgen. Deze hoop is snel geweken; als ik na een uurtje de band inspecteer is deze weer zo plat als voorheen. Ik kijk of ik het lek kan vinden en zie al snel dat de velg een deuk heeft opgelopen. De deuk zorgt ervoor dat de band niet goed meer aansluit en zo binnen korte tijd leegloopt.
Met de hoop dat dit deukje recht geslagen kan worden rij ik naar de bandenboer. Ik krijg hier al snel nul op mijn request. De velg zal opgestuurd moeten worden naar de fabrikant en dit gaat behoorlijk wat geld kosten. Ik besluit het thuis zelf eens te proberen met een rubber hamer, maar na een aantal lichte tikjes blijkt dat ik er net zoveel beweging in krijg als dikke stront de bult op beweegt.
Er zit bij mij in de buurt nog een bandenboer die adverteert met 1 uur service. Ik besluit het daar te proberen.

De vriendelijke man achter de toonbank ziet er niet al te snel uit, maar ik blijf geloven in zijn advertentie en leg hem het verhaal uit.
“Ik zal Wally even roepen” zegt de man “dat is onze banden specialist”. Na een half minuutje wachten komt Wally binnen, en ik kijk omhoog naar een neger die nog een kop groter en een schouder breder is als mij (ik ben zelf al een meter of 2 lang). De gestalte van Wally maakt mij nietig. “Ik zal even voor u kijken, meneer” zegt hij vriendelijk. Al snel is zijn oordeel dat het er niet goed uitziet. Met een Antilliaans accent legt hij me uit dat de band niet goed aansluit, maar hij heeft wel een oplossing. Door wat vloeibaar rubber tussen band en velg te smeren moet het hele zaakje weer spatwaterdicht zijn. Ik kijk toe hoe mijn band professioneel gemaakt wordt. Bij het oppompen van de band waarschuwt Wally mij voor rondvliegend vloeibaar rubber en hij blijkt gelijk te hebben. Op de plek waar ik daarnet nog stond splut een dikke kwak rubber neer. Wally kijkt me lachend aan en ik zie een mooie rij twinkelende gouden tanden. Meteen herinner ik de schreeuwerige negers op de tv en raak een beetje in gedachten verzonken.
“Volgens mij is hij weer helemaal gemaakt” zegt Wally wijzend naar mijn band. Ik schrik tevreden en kijk naar het water op mijn band waarmee deze op lekkage is getest. Ik kan hem weer meenemen.
“Wat kost dat?” vraag ik aan Wally.
“Is wel goed zo, meneer” zegt Wally. En loopt nog even mee naar buiten om mij te helpen de band achter in mijn auto te tillen.

Even later rij ik rustig naar huis. Even komen mijn gedachten van de vorige avond weer bovendrijven en krijg heel eventjes het schaamrood op de kaken. Stomme vooroordelen ook altijd…