Taalpurist

Ze loopt besluiteloos door de winkel. “Hoe duur kost deze plant, mevrouw?” vraagt ze aan de verkoopster.
“Contaminatie,” antwoord ik. De vrouw draait zich om naar mij. “Wat zei u?” vraagt ze vriendelijk. “Niks, ik noemde de naam van een plant,” haast ik me te zeggen. De vrouw krijgt antwoord van de verkoopster en kijkt bedenkelijk. “Dat moet ik dan even met mijn chef overleggen.” Ze zoekt in haar tas, kennelijk naar haar mobieltje. Al mompelend. “Nou weet ik toch zeker…hè…hoe kan dat toch…in dit vakje ook al niet, ach mevrouw, kan ik mijn baas hier misschien even optelefoneren, ik heb mijn mobieltje vast op mijn bureau laten liggen!”
“Contaminatie,” zeg ik weer, maar de vrouw denkt inmiddels dat ik de dorpsgek ben en reageert niet.

De verkoopster verwijst de dame naar de telefoon. “Zo, even het nummer draaien,” zegt de vrouw. “ Tegenwoordig draaien we geen nummers meer. We toetsen ze in.” Ik begin een beetje geïrriteerd te raken. De vrouw kijkt mij verbaasd aan. “Op de radio draaien ze wél nummers,” zegt ze en dan heeft ze haar baas aan de telefoon.

“Hallo, met Wil. U had gezegd dat de plant zo ongeveer tussen de dertig en de veertig euro mocht kosten…” Ik onderbreek haar. “Pleonasme,” zeg ik met een gemene grijns. Woedend kijkt ze me aan en gaat verder met haar gesprek, want deze plant blijkt twee euro duurder te zijn en daar moet ze toch echt even toestemming voor vragen.

Ondertussen rekent de verkoopster met mij de bloemen af. Ik ben klaar en kan de winkel verlaten. Ik hoor nog net de dame tegen haar chef zeggen: “ Ik weet niet of ik het kan voorschieten hoor. Ik heb haast bijna geen geld meer in mijn portemonnee.”

En ik kan het niet laten. Ik sta al in de deuropening en brul nog gauw naar binnen: “Tautologie!”
Wat kan je van mij toch veel leren.