“Heb jij een borstvergroting gehad?” vraagt de huisarts. Verontwaardigd kijk ik haar aan. “Nee” snauw ik haar toe. “Oh, ik dacht even…nou ja, wees er blij mee, voor een vrouw van over de veertig, mooi, groot en stevig toch nog ? Kleed je maar weer aan, het is gewoon een kleine cyste, niets aan de hand”. Ik zie een uitdrukking van verwondering met professionele snelheid van haar gezicht verdwijnen.
Het liefst schrijf ik op dit soort momenten. Een willekeurige vrijdagavond waar mensen elkaars geslachtsdeel in hun mond nemen, een sigaret tussen hun lippen stoppen, een alcohol bevattend drankje naar binnen slurpen of in diepe slaap liggen, omdat ze denken dat het normaal is om op zaterdag te werken en dus nu al op dit absurd vroege tijdstip te slapen. Het is twaalf uur geweest, de nacht verschijnt op het toneel. De mensen leven en ik schrijf. Het meest grote verschil is de actie en de gedachte. Denkende mensen leven te weinig en denken teveel. Levende mensen leven teveel en denken te weinig. Aan jou om uit te maken welk mens je wilt zijn of al bent.
Ik kijk naar de vrouw tegenover me. Ze is ruim tachtig jaar oud, haar vingers trillen van de Parkinson, een plukje dun grijs haar komt onder haar donkerblauwe kap vandaan. Aan haar vinger prijkt een trouwring. Ze is getrouwd met God, dat is dus niet de minste, maar erg gelukkig ziet ze er niet uit.
Toen het nieuws kwam dat de dader, ongeveer een maand later, eindelijk opgepakt was, was dat zeker een reden tot een afsluitend feestje. Een disco in België was de plek waar we heen gingen. Om zeven uur in de ochtend kwam ik thuis en had ik uiteindelijk vier pillen op en voor het eerst een paar lijntjes gesnoven. Was geen goed plan want slapen was er niet meer bij.
Op mijn 16e mijn eerste pil gehad. Want ook dat wilde ik natuurlijk een keer proberen. Ik zat in het examenjaar van de MAVO en het leek ons wel leuk om een pil te proberen op het schoolfeest. Juist ja. In het park voordrinken, blowen en net voordat we gingen een halve pil naar binnen. Het was de eerste keer dus namen we het risico niet om een hele te nemen. Met elkaar afgesproken dat het eenmalig was en daarna nooit meer, ondanks of we er wat van zouden voelen of niet. Uiteindelijk hebben we er niks van gevoeld en we hielden ons aan de afspraak. Nooit meer. Juist ja.
