Steek een moslim in de fik!

Even met de moskee gebeld. “Goedenavond, Oplopers hier. Mag ik de heer Suhayb Salaam even van u? Ja, ik wacht even.” Het duurde geruime tijd, maar ik kreeg de baardaap in kwestie aan de telefoon. “Zeg, mag ik u een informatieve vraag stellen?” Dat mocht. “U hebt gezegd dat bijbels het beste verbrand kunnen worden, maar dat mogen wij niet als vijandig of beledigend opvatten?”

’n Beetje verliefd

Het is nog lenteklaar zaterdagavond als vriend Ilias en ik naar het busstation fietsen. Hij heeft afgesproken met een paar vrienden en ik mag mee als vriendinnetje van. Eenmaal op de bus lijkt een avondje voor de televisie hangen me het paradijs. De meisjes die de andere jongens meebrachten, zijn stuk voor stuk gemaquilleerde blonde delletjes, die bij het rijden over een drempel het op een hysterisch gillen zetten. Echt, ik probeer een gesprek met hen aan te knopen, maar telkens weer dwaalt het af naar oogschaduw en Vuittonhandtassen. Mijn humeur staat dan ook op pisnijdig als Ilias ineens naast me komt zitten.

Door dik en dun

Ze zeggen dat je familie niet voor het uitkiezen hebt maar je vrienden wel. Niets is minder waar en dat de keuze voor bepaalde vriendschappen niet altijd voorspelbaar hoeft te zijn blijkt voor mij als mijn dochter vanaf haar eerste schooldag in groep één haar keuze laat vallen op het langste meisje van de klas.

Kleurpotloden

Ze kijkt me aan, met pretlichtjes in haar ogen. Ze glundert en klapt enthousiast in haar handen. Voorzichtig trek ik het roze papier los waarop in grote kinderlijke letters mijn naam staat. “Omdat je jarig bent vandaag”, zei ze toen ze het cadeautje in mijn handen stopte. En dat is waar. Vierentwintig ben ik alweer. Ik kijk naar de eettafel, waar al een heleboel cadeaus staan. Wat ben ik verwend! Ik heb een nieuwe camera gekregen, een mooie grote theepot, het nieuwste geurtje van Dior, wat theedoeken, een nieuw shirtje en drie boeken. Verder heb ik geld gehad.