Eigenlijk is het pedofiele leven nog helemaal zo gek nog niet. Zeg nu zelf, je hebt geen last van schaamhaar welke overal tussen je tanden gaat zitten, je hebt niet elke maand het gezever aan je hoofd van een bebloedde vagina en ze kost je minder geld dan een volwassen vrouw. En als kers op de appelflap krijg ook nog kindertoeslag erbij.
Zes dochters telden mijn oom en tante, met als klap op de vuurpijl nummertje zeven: een zoon. Van kleins af aan ging ik er logeren, in het grote huis in Bergen Binnen. Mijn ouders vonden het belangrijk, dat ik me als enig kind leerde handhaven – en vooral aanpassen – in een groot gezin. En daar had ik wel oren naar. Als tijdelijke nummer vijf in de rij genoot ik elke zomer weer van al die vriendinnetjes om me heen en mijn kleine neefje adopteerde ik als gelegenheidsbroertje. Als ik aan die tijd terugdenk, zie ik enkel zon, zee en vrolijkheid.
Michael. Zo heet je. Michael. Wat waren wij een ramp samen. Jij was mijn eerste vriendje. “Ach, er zullen er vast nog wel meer komen,” zei je vlak nadat ik het had opgebiecht. We stonden op het station te wachten. Jij had het net uitgemaakt. Jij wachtte op je trein. Ik wachtte op mijn bus, die mij thuis zou brengen naar het dorp van mijn ouders. Naar die tafel, gedekt voor vijf personen. Maar jouw plaats zou vrij blijven.
Dat mensen rare sprongen maken in rare omstandigheden heb ik wel bewezen denk ik. De laatste paar weken ben ik meer op stap geweest dan in het hele afgelopen jaar, leef ik alsof ik verdoofd ben en pluk de dag alsof er geen morgen is en hou ik geen rekening met de gevolgen.
Met belangstelling vernam ik dat de Commissie Gelijke Behandeling bepaald heeft dat het hoofdredacteurschap van Opzij ook open moet staan voor mannen. Dat lijkt voor u misschien een vloek, maar ik verzeker u dat daar in het onderhavige geval allerminst sprake van is. Bij deze mijn sollicitatie naar deze uitdagende functie.
