Met een diepe lange zucht draai ik mijn sleutel voor de laatste keer om. De laatste weken heeft mijn schattige ‘meisjes’- appartementje zich ontwikkeld tot een ware heks from hell.
Niets heeft ze nagelaten om het afscheid zo lang en slepend mogelijk te maken.
Met mijn hoeven zwaar in het zand gedrukt buig ik diep voorover. Glinsterend kabbelt het koele water mij tegemoet. Gulzig laat ik het over mijn tong vloeien. Pijl en boog staan achteloos tegen een boom. Zij hebben voor vandaag hun werk gedaan. Nu het begint te schemeren breekt de tijd voor ontspanning aan.
Ik geloof niet in God, maar nog minder in het geschreven boek de Bijbel. Terwijl ik deze eerste zin typ bedenk ik me waarom ik God met een hoofdletter schrijf en kom tot de conclusie dat dit niet uit respect is voor iets waarvan ik niet weet wat het is, maar omdat dit een naam is, een naam gegeven door mensen.
Volgens mij is er een rat overleden in mijn baarmoeder, want het riekt hier verdacht smerig. Lijkenpikkers veranderen van baan en werken tegenwoordig als necrofiel in verpleegtehuizen. Continu in afwachting op ontbindende lijken welke ooit in een ver verleden in een luier hebben gezeten. Ooievaars brengen geen baby’s meer, maar opwarmmaaltijden om zo al die liefde bedrijvende tweevoeters tevreden te houden.
