De ijshut

In het onherbergzame heuvelgebied ligt de ijshut op de hoogste heuveltop. Er is niemand die in deze gure en ontoegankelijke heuvels wil wonen.
Behalve het kind.
Het kind woont in de ijshut. Helemaal alleen.

Perceptie

“Waarom schrijf je nooit over mij?”
Ze vroeg het met teleurstelling op het gezicht, vermoedelijk voortgekomen uit onbegrip. Al is dat natuurlijk vaak het geval als een vraag begint met waarom. Het leek erop dat ze wilde vertellen dat zij wel over mij zou schrijven als ze een literaire gave bezat. Ik moest verhalen vertellen over liefde, gelijk zoals zij van mij hield. Mijn opvoeding verkondigde echter andere wijsheden. Het was Jezus die mij leerde wedervragen te stellen.
“Wil je soms graag dat ik over je schrijf?”

Op eigen benen

Deze week heerst er een serene rust in huize Femke. Na een zware week waar in ik door emoties, pijn, weeën en hormonen een spannende kermis attractie heb bereden is de achtbaan langzaam tot stilstand gekomen en is het tijd om even bij te tanken.

Het resultaat: een nieuw leven met het daarbij behorende ritme.

Ranzig

Met een welluidende stem laat de oudere, gebruinde heer in de trein voortdurend van zich horen. In zijn jonge jaren moet hij een mooie man geweest zijn schat ik. Iemand die wist dat hij mooi was. Maar zijn rimpels en rooddooraderde ogen tonen het verval onder zijn goedverzorgde uiterlijk. En ondanks of juist door zijn superverzorgde uiterlijk en kleding, druipt de ranzigheid van hem af. Het spreekt uit zijn ogen, de manier van kijken en praten.

Jarige

Mijn neefje bereikt dinsdag een prachtige leeftijd, hij wordt precies één jaar. Het zal deze zondag met een passende viering omlijst worden. Het mooie van zo’n eerste mijlpaal is dat ze het beste in de mens naar boven halen. Alle achteloze affectie, sluimerende liefde en vanzelfsprekende trots worden heel even manifest. In de vorm van geschreven woorden, te uitbundige cadeaus, veelzeggende kroelen en omhelzingen, veel lach en (soms ook een beetje) traan.