“Zou u zo vriendelijk willen zijn om aan de andere kant van het terras te gaan zitten, mevrouw? Aan deze kant mag niet gerookt worden.”
Ik zet net mijn tanden in een overdadig belegde croissant en van schrik dondert alles er tussenuit.
Het lijkt tegenwoordig wel of iedereen beroemd moet zijn, minimaal 1 keer in zijn leven op tv moet zijn geweest en anders een eigen persoonlijke website moet hebben over zichzelf. We zijn tenslotte allemaal ook zoó belangrijk!
Ik word er helemaal simpel van. Al die zalfjes die ons opgedrongen worden door de cosmedici van de moderne wereld. Zou er niet een zalfje bestaan om die simpelheid weg te nemen. Een soort simpelzalf. Weer eens wat anders dan rimpelcrème en uierzalf.
Voor elk lichaamsdeel, voor elk orgaan, voor elke spier, zenuw, vezel en cel bestaat wel een smeerseltje. Tegen ziekte, pijn, jeuk en ander lichamelijk of psychisch ongemak. Voor goede gezondheid, uiterlijke schoonheid, algehele blijheid en betere (sport) prestaties.
“Kindje, zou je dat wel doen?“ Bezorgd, keek haar moeder haar aan. Het antwoord was kort en duidelijk “ja mam.” De moeder slaakte een diepe zucht en met de moed der wanhoop probeerde ze nog een keer haar dochter op andere gedachte te brengen.
Onlangs werd ik bij thuiskomst onaangenaam verrast. Ik vond een rouwkaart. De vader van een van mijn beste vrienden bleek overleden. De volgende dag spraken we elkaar uitgebreid aan de telefoon. Natuurlijk was er verdriet, maar ook was er vrede. ‘We hebben het aan zien komen, en pa was er klaar voor, klaar om naar moe te gaan’. Ik werd uitgenodigd om er de hele dag bij te zijn. Dan kon ik erbij zijn als de koets met paarden zou komen. Dan kon ik thuis afscheid nemen van zijn vader. Dat aanbod nam ik graag aan.
