Na 12 jaar huwelijk en 2 kinderen kwam mijn vrouw erachter dat ze toch liever zonder mij haar leven wilde inrichten, naar achteraf bleek met een goede inmiddels ex-vriend. Na een korte dip, heb ik toen maar besloten om deze scheiding met een groots feest te vieren.
“Goedemiddag 112 alarmcentrale, waar mee kunnen wij u van dienst zijn?”
“Ja, hallo, u spreekt met Mirella Klein, ik sta hier in Den Haag en…”
“Waar zegt u?”
“Den Haag. En er wordt…”
“U zegt Den Haag?”
JA! Den Haag, domme doos. Ik probeer hier aan mijn burgerplicht te voldoen, dus als je me even mijn verhaal laat vertellen, schoot door mijn hoofd. “Ja Den Haag.” Kwam er uit mijn mond.
Ik ben boos. Nou is dat niet zo bijzonder. Dat ben ik wel vaker.
Zeker wanneer de dames en heren gezagdragers weer eens hun gedachten laten gaan over de ‘zorg’. Zonder oog te hebben voor de dagelijkse praktijk. Die praktijk komt ook nauwelijks boven water. Familieleden, verpleging; allemaal houden ze hun mond. Met als belangrijkste argument: beroepsgeheim of beschadiging van de familieband.
Mijn gloed nieuwe auto helemaal aan gort! Visvoer had wel mogen zeggen dat die snelwegbende al hun leden in een peugeot 205 laten rijden, en dat als je zelf in een mooie bmw 318 rijdt ze hem helemaal ombouwen in een 205 net als in die reclame. Visvoer zal betalen hoe dan ook, heb mijn halve leven voor m’n karretje gespaard en nu heb ik een peugeotje.
Elke avond voordat Leo in zijn bed stapt zet hij het raam op een kier en gluurt kort naar buiten. Zo ook vanavond, echter, ditmaal keek hij langer dan normaal. Er klonk rumoer op straat. Hij duwde het raam wat verder open en keek nieuwsgierig naar beneden. Er kwamen twee mannen aangelopen, die heftig met elkaar in gesprek waren. Ongure types. Dat beloofde weinig goeds.
