Het was niet de manier waarop ze naar me keek met haar halfgesloten ogen. Niet de manier waarop ze naar me keek met haar mond open alsof ze haar tanden wilden zetten in een groot stuk vlees. Het waren haar haren, vastgeplakt, en de stromen bloed die spatten uit de aders van haar vriendje die schokkend op de vloer lag. Een bibliothecaris.
‘Wat een kutavond’, dacht Nico, toen hij alweer de zesde afbeller wegdrukte op zijn mobiele telefoon. Zaterdagavond, slingers aan het plafond, koelkast gevuld met bier en lekkere hapjes en toch weer eenzaam en alleen zijn verjaardag moeten vieren. Moedig om het toch weer een kans te geven, want van de afgelopen 20 jaar kwam er ook al niets van.
Co-column geschreven door Frank, Mien en doemaar88
Een leeg huis. Eindelijk. Zij was echt weg. Ik stak een sigaret op. Gewoon binnen. In mijn huiskamer. God wat had ik me toch lang door dat kutwijf laten beperken. Ik zoog mijn bronchiën vol met rook. De rook van de verlossing. Witte rook. We zijn er uit. Als ik ter plekke zou sterven zou ik sterven met een glimlach. Al rokend liep ik van voor naar achter de kamer door. Naar boven, de slaapkamer. De zolder. Overal rokend. Opnieuw mijn terrein afbakenend. Mijn huis, mijn geur.
Teleurgesteld raapte Eva een halfrotte appel van de grond en gooide hem achteloos weer weg. Het was begin juni en na de zoveelste strenge vorst was er wederom een hele oogst mislukt. De financiële vooruitzichten zagen er alles behalve gunstig uit. Weemoedig dacht Eva terug aan vroeger; het paradijs, Adam in al zijn jonge glorie, hun onbeschaamde naaktheid en al dat eeuwige groen temidden van al die kleuren.
Ze wandelde door een verlaten bos. Enkele boskonijntjes en boskaboutertjes daargelaten. Want een bos zonder konijnen en kabouters kan natuurlijk niet. Dan zou het teveel op een echt bos gaan lijken en dat kan niet. Dat mag zelfs niet. Want nu, nu is niets meer echt.
