Als iedere ochtend, fietste ik die donkere winterochtend over de stille beemterweg naar school. Ik puberde volop. Praatte stoer over meisjes bij vrienden. Kreeg rode wangen als anderen over mijn verliefdheden spraken en wist niet waarom ik ’s nachts zo wanhopig woelde in mijn bed. In mijn slaap gingen vreemde en vaak natte dromen vooraf aan onbegrepen hoogtepunten en fantasieën. Mijn gereformeerde omgeving bood geen antwoord op mijn verlegen vragen.
Onbeschaamd, maar gespeeld aangedaan accepteerde hij haar gift. Het enige wat hij nu nog wilde was zo snel mogelijk de winkel verlaten. Als hij deze rol van gevoelige romanticus nog iets langer zou moeten spelen zou hij misselijk worden van zichzelf. Misschien was het zelfverachting, of misschien was het het feit dat zijn opzettelijke onverschilligheid zich geen enkele kreuk liet welgevallen, maar hij moest en zou weer terugkeren naar zijn oude zelf.
Ik sta naakt voor de spiegel en mijn ogen dwalen willekeurig langs de contouren van mijn borsten. Ik probeer ze weg te denken maar het afschuwelijke beeld van onterende littekens blokkeert mijn gedachten.
Als ongelovige sta ik naakt in de storm. Geen enkele wet of recht waarop ik mij kan beroepen met betrekking tot de haatcampagne van de koran jegens mijn soort. Soera 47: 3, 4 en 8 laten niets aan de verbeelding over. Nee, asjeblieft geen verbod. [i]Mein Kampf[/i] had ook niet uit de winkels gemogen. Een democratie moet tegen een boek kunnen, maar wat wist Van Agt nou van democratie? Een waarschuwingssticker mag, nee, moet er wel op de koran.
Het is pas 11 uur ’s ochtends en ik voel de zon al op mijn schouders branden.
Zelfs mijn zonnebril kan de zon niet trotseren.
Ik zie de zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd staan, ben ik toch niet de enige die het zo warm heeft!
Ergens voel ik dat dit een hete dag gaat worden, en dat zal niet alleen aan de zon liggen…
