Eenmaal thuis aangekomen trek ik mijn pyjama aan en even later lig ik in mijn bed, half wakker en denk aan de avond die ik heb gehad. Het was geweldig, gezellig en heb genoten. Met mijn ene oog open en één dicht kijk ik op de klok, fijn het is al weer half twaalf.
Ik vraag mijzelf best wel af waarom ik in hemelsnaam die baan in Delfzijl als verpleegkundige moest nemen.
“Als een man twee jaar lang pakjes coke rondbrengt, in wiet handelt en allerlei gestolen spullen verkoopt, hoe kan het dan dat hij een straf van achttien maanden krijgt opgelegd en na zes maanden weer buiten staat? Komt dat omdat hij beweert te zijn bekeerd en zich na afloop van zijn detentie, zich braaf één keer per week meldt bij de reclassering? Of heeft niemand zijn strafbare feiten kunnen bewijzen en heeft hij het geluk een gehad een felle advocaat te treffen die u tijdens de rechtszitting met de mond vol tanden deed staan?
Mijn hoofd leunt tegen het koele raam. Ik kruip er wat dichter tegenaan, zodat mijn andere bil ook op de vensterbank plaats kan nemen. De kamer achter mij is leeg. Het vloerkleed staat opgerold in de gang. Het enige dat hier nog ligt, zijn lijmresten. Ze zijn hard en al lang opgedroogd. Een foto in de hoek liegt over een gelukkige tijd met mijn ex. Daar viel niets meer te lijmen.
“Bij de volgende afslag rechtsaf.”
“Is het niet verstandiger om de tweede afslag te nemen?”
“Bij de volgende afslag rechtsaf.”
In enkele seconden maakte hij de keuze: gevoel, vrouw, gevoel vrouw. Vrouw. De man gooit het stuur naar rechts, hoort wat gespetter en zakt langzaam tot stilstand in een dikke laag nat beton.
Het slapen op een bank zal nooit wennen. ’s Morgens jezelf een plank voelen is niet om over naar huis te schrijven, als ik al kon schrijven en een huis zou hebben. De parkduiven hebben mijn degelijke kloffie alweer bevuild met hun afval. Vakkundig werk ik het weg met wat spuug. Het is namelijk een belangrijke dag vandaag en ik wil er tiptop uitzien. De grote lottotrekking is vandaag en ik loop al naar de electronicazaak om het van buiten af te gaan bekijken. Nu maar hopen dat alle TVschermen op de goede zender staan. De verzengende kou voel ik niet wanneer ik mijn neus tegen de ruiten plak. Het begint!
