Te druk

De hele maatschappij draait om snelheid, hip zijn en mee kunnen komen. Wie heeft de leukste vrienden, wie gaat naar de hipste clubs, wie heeft het ’t drukst?
Het leven gaat als in een flits voorbij, sta jij nog stil bij wat je doet? Ik niet, allang niet meer. Wanneer heb ik daar tijd voor?
Het is altijd rennen en vliegen, vallen en opstaan. Ik denk dat jullie allemaal weten wat ik bedoel, we zitten allemaal in dezelfde draaimolen van onze geweldige westerse wereld. Er wordt van ons zoveel verwacht. Je moet studeren, werken, sporten, familie en vriendschappen onderhouden, ga zo maar door. Ieder van ons zal dit lijstje aan kunnen vullen tot in de oneindigheid.
Hele lofzangen worden er gezongen over de wereld waar wij in mogen leven. We kunnen zoveel, we mogen zoveel. De wereld ligt aan onze voeten. Men vergeet echter te melden dat we ook verplicht zijn overal aan mee te doen.
Een keer zaterdagavond op de bank hangen? Een keer geen zin hebben om bij te kletsen bij vriendin nummer zoveel? Een keer geen zin om alles vol te plannen? Niet alleen ben je dan niet ‘hip’, je zou er ook nog een schuldgevoel aan overhouden.
En bevalt iets niet, dan wordt het snel uit je leven geband. Een vriend of kennis die zich niet aanpast? Die spreek je dan toch gewoon niet meer. Iets wat er niet bijhoort? Iets wat uit de toon valt? Wegmoffelen die handel!
Niet alleen het leven gaat op deze manier, met je vrienden en je vrijetijdsbesteding.. Maar ook de liefde word op deze manier verdrongen tot een manier om je vrije tijd te besteden. Zie je een leuke jongen of meid? Als het niet snel genoeg gaat, snel weer verder naar de volgende! En is hij nu wel leuk genoeg, volgende week kan dat zomaar veranderd zijn. Kom nou, je verspilt je tijd toch niet met iemand die niet leuk genoeg is.

We denken allemaal dat dit voortkomt uit onze eigen, vrije wil. Maar eigenlijk zijn we allemaal slachtoffers van onze tijd! De trend ligt er nu eenmaal, de mens is niet krachtig genoeg zich daaraan te onttrekken.
Dus hollen we met zijn allen achter de rest aan.
Is het mogelijk mij hieraan te onttrekken? Is het mogelijk om te zeggen dat ik niet meer meedoe? Waarschijnlijk kijken jullie mij dan aan alsof ik een debielletje ben geworden. Wie is er nou zo stom om te zeggen dat ze niet alles mee wil maken? Dat ze graag een keer wat rust inbouwd?
Stiekem denk ik dat we dat allemaal willen. We zijn druk bezig met het bouwen aan onze toekomst, we studeren, werken, ontmoeten mensen, bouwen aan vriendschappen en zoeken de ware. Alles omdat we later alles voor elkaar willen hebben.
Stiekem wil ik al een paar jaar verder zijn. Klaar met studeren, lekker aan het werk. Genoeg echte vrienden om de rest van mijn leven nooit meer eenzaam te zijn. De ware eindelijk gevonden, geborgen in zijn armen. Nooit meer ruzie met mijn ouders omdat ik weer eens alles mee wil maken. Gewoon op mijn gemakje leven, samen met diegene waar ik van hou.
Ik denk niet dat ik de enige ben die dit denkt, ik denk niet dat ik de enige ben die dit wil.
Sterker nog, ik weet dat ik niet de enige ben. Waarom gaat iedereen dan door met dit toneelspel? Waarom stopt het niet gewoon? Als we met zijn allen zeggen, we kappen ermee! We slaan de komende jaren over en we settelen ons. Beginnen aan de jaren van rust in onszelf.
Want daar draait het om. We willen alles zien, weten en meemaken, omdat we de rust in onszelf willen vinden. Dan mag de wereld zo hectisch zijn als nu, zolang je jezelf kent, maakt dat niet uit.

Betekend dit nu dat ik mezelf nog niet ken? Waarschijnlijk wel. Ik hoop alleen dat het niet te lang duurt voordat ik mezelf tegenkom!