Er zijn ouders die perfecte kinderen hebben, denken ze. De ettertjes die gaten in schuttingen trappen, aan elke katten-, honden- en meisjesstaart trekken die ze te pakken kunnen krijgen, belletje lellen, online pesten, euro’s op de rails leggen, leren hacken en zich vermaken met hun eerste breezersletjes, terwijl papa en mama ze beschermen met de nationaal ingeburgerde kreet: ‘dat doet mijn kind niet.’ En er zijn ouders die perfecte kinderen willen hebben. De ouders van Theo hebben ontzettend veel geld gestoken in het gezond geboren jongetje. Hij heeft al het speelgoed dat hij zich maar zou wensen en nog veel meer. Zijn lieftallige ouders zijn beide parttime gaan werken, zodat ze hem alleen maar op woensdag bij de crèche en later ook bij oppasmoeders onder hoefden te brengen. Dat was goed voor zijn sociale contacten, dus het was nog geen smetje op hun ouderlijke repertoire. Maar tijd kost geld. Dus de ouders hopen dat zij een goed rendement krijgen van hun investering.
Theo is zo’n perfect kind. Nou ja, bijna dan. Dit fantastische kind wordt na het werk van zijn ouders met de auto naar vriendjes gebracht en wordt opgehaald zodra moeders training bij de sportschool voorbij is. Het oogappeltje is lid van ten minste twee plaatselijke sportclubs en gaat vaak naar een verjaardagsfeestje van klasgenootjes. De buurtkinderen bellen dagelijks aan om te vragen of Theo buiten komt spelen, waar ze zich vermaken met X-Boxen, tikkertje, knikkeren en voetbalkaartjes ruilen. En over een paar weken is het tijd voor de Cito-toets en krijgt hij het advies om havo of hoger te doen, zodat de ouders trots kunnen zijn op hun schepsel, waarvan ze dertien jaar geleden besloten dat ze er veel liefde en tijd voor vrij zouden maken.
Dus nu is het tijd voor Theo om zijn ouders een wederdienst te bewijzen. Hij zal laten zien dat de investering van zijn ouders rendement opleveren. Theo gaat het perfect doen door te scoren op de Cito-toets. Hopen zijn ouders.
Maar Theo doet het niet zo goed op school. Hij is maar een middenmotertje. Zijn ouders vinden dat de schuld van de leraren en willen dat hij alles uit zichzelf haalt. Daarom vertrekt Theo naar De School van Prem. Daar brengen ze hem alle vrije weekenden naar toe, om bijspijkerlessen te doen, motivatietrainingen te volgen en om zijn ouders gelukkig te maken. Natuurlijk wil hij het ook zelf, want hij wil een economische opleiding doen, omdat zijn vader zegt dat hij dan veel geld kan verdienen. Omdat zijn moeder zegt dat hij daar goed in zal zijn. Omdat hij zijn ouders trots wil maken.
En het gaat beter met Theo. Hij haalt zelfs een vmbo-t/havo-advies bij zijn Cito-score. Allemaal dankzij de hulp van Prem, die zijn zelfvertrouwen opvijzelt, persoonlijke aandacht geeft en extra ondersteunt in de lessen. Zijn concentratie is beter. Maar Theo is niet de trotste persoon. Bij de bekendmaking pinkt zijn moeder een traantje weg en zijn vader geeft hem een schouderklopje, terwijl hij schor mompelt dat hij het goed heeft gedaan. Theo maakt alle investeringen in hem waar. Theo is een jongen die de havo kan doen.
De ouders van Theo zijn dolblij met het advies. Maar ergens knaagt het besef dat hun zoontje dit misschien niet zonder hulp kan. Ze weten wel dat de zesjescultuur zó 2007 is, maar er zijn altijd kinderen die uitmuntendheid willen neerbuigen, omdat ze zich zo vervelen dat ze het voor de hele groep willen verpesten. En dan die school, die straks opnieuw geen aandacht voor hem heeft. Vooral niet nu hij minstens veertien verschillende docenten krijgt, die hem allemaal maar even zien en tegen het einde van het schooljaar amper zijn voornaam kennen. De School van Prem laat zien wat Theo in ideale omstandigheden kan, maar daar is het onderwijs niet voor ingericht.
Vader en moeder hebben het niet direct door, maar leggen een enorme druk op de kleine fragiele schoudertjes van Theo. Zijn vriendjes gaan bijna allemaal naar het vmbo. Maar het vmbo klinkt zo afgrijselijk laag, ook al is dat het gemiddelde niveau in Nederland. Dus Theo zal zijn best doen voor de havo. Om Prem niet teleur te stellen. Om zijn ouders trots te laten zijn. Om het maar gewoon te proberen. Zwemmen, door blijven zwemmen, niet verzuipen. Want zo krijgt hij respect, door het perfecte kind te zijn. Dat is de weg naar de liefde die hij graag van zijn ouders wil hebben. En zijn ouders kunnen de meeste liefde geven aan een kind dat alles doet wat zij voor hem mogelijk hebben gemaakt. Want het is makkelijk om trots te zijn en te houden van Theo, het perfecte kind.
11 reacties
champagne · 11 april 2009 op 21:32
Pijnlijk scherp verwoord. Chapeau!
Ik pleit niet alleen voor een ‘good enough parent’, maar zéker ook voor een ‘good enough child’!
arta · 12 april 2009 op 01:21
[quote]Dus de ouders hopen dat zij een goed rendement krijgen van hun investering.[/quote]
Neus, de rillingen liepen over mijn rug, gewoon omdat ik deze ouders regelmatig zie en hoor, bijv op het schoolplein. Brrrr…Laat kinderen lekker kind zijn, met als enige prestatiedrang dat zij leren het zo fijn mogelijk te hebben binnen hun mogelijkheden.
Goed geschreven weer!
WritersBlocq · 12 april 2009 op 10:17
Erg goed geschreven met een in mijn kijkers iets te lange aanloop. Jammer dat de Cito-toets al even geleden is, maar voor de kern van het onderwerp maakt dat niet uit: column die staat als een huis. Ouders?
[quote] Want het is makkelijk om trots te zijn en te houden van Theo, het perfecte kind.[/quote]
Ouders die op deze wijze kinderen op laten groeien, zijn verwekkers en niet meer!
Groetje, Pauline.
SIMBA · 12 april 2009 op 13:13
Jeetje Neus, wat knap onder woorden gebracht! Eng he, zulke mensen…..
LouisP · 12 april 2009 op 18:20
NeusK.
mooie en wijze laatste zin.
Het leggen van enorme, of redelijk zware, druk op kleine schoudertjes is inderdaad voor het kind individueel niet aangenaam. Wellicht zijn er wel algemene voordelen bij het verhogen van de druk. Twijfelgevallen die door die druk verborgen talenten aanboren waar andere weer van kunnen profiteren op langere termijn. Misschien gaat het door jouw aangehaalde gemiddelde niveau van Nederland wel omhoog daardoor.
Door het stijgen van dat gemiddelde zou het mogelijk kunnen zijn dat er in de toekomst een betere selectie zou kunnen plaatsvinden, zodat de juiste druk op de juiste schouders komt te liggen.
En dus opgroeiende kinderen met een voldoende afgemeten hoeveelheid geluk en prestatiegerichte druk.
Waardoor dat gemiddelde niveau in Nederland weer stijgt.
Bij het geheel mag het geluk van twee bezorgde ouders met een verwachtingspatroon ook niet worden onderschat.
groet,
Lou
KawaSutra · 12 april 2009 op 20:56
Het is een algemeen gezegde: alles waar ’te’ voor staat is niet goed. Dus een gezonde stimulans, een reëel verwachtingspatroon, een verdiende beloning cq. schouderklop, daar is niks mis mee. Maar je moet alles in de juiste proporties willen zien. Ouders zien van nature het positieve in hun kinderen. Ze hebben ook een natuurlijke wens naar hun kinderen toe als het gaat om prestatieniveau, liefst gespiegeld aan wat ze zelf hebben kunnen waarmaken. Het gevaar door te slaan zit in een klein hoekje. Bewustwording door er op gewezen te worden kan heel verhelderend werken. Dat doe je prima met deze column. Laat het de ogen maar openen.
DreamOn · 12 april 2009 op 21:01
[quote]Het is een algemeen gezegde: alles waar ’te’ voor staat is niet goed.[/quote]
… behalve het woordje tevreden! 😀
pally · 12 april 2009 op 23:22
Goed verwoord , Neus, de ouderlijke ambities die een enorme druk op een kind kunnen leggen. Je wilt je ouders toch niet teleurstellen? Gezonde stimulans vind ik wel prima, maar ook vooral realistische verwachtingen.
Tikje aan de lange kant,
Groet van Pally
lisa-marie · 13 april 2009 op 10:50
Ik heb enkele afleveringen gezien van de school van prem en je hebt precies het gevoel verwoord wat ik er bij had.
Goed en scherp 😀
doemaar88 · 14 april 2009 op 01:23
Goed stuk, lekker geschreven. En erg waar, ook nog 😉
[quote]De ettertjes die gaten in schuttingen trappen, aan elke katten-, honden- en meisjesstaart trekken die ze te pakken kunnen krijgen, belletje lellen, online pesten, euro’s op de rails leggen, leren hacken en zich vermaken met hun eerste breezersletjes, terwijl papa en mama ze beschermen met de nationaal ingeburgerde kreet: ‘dat doet mijn kind niet.’[/quote]
😀
Mien · 23 april 2009 op 15:41
Heerlijk uitgesponnen cynisme.
Je neemt zelfs Theo bij de neus.
Eigenlijk best triest.
Maar ja, dat was ook de bedoeling toch.
Scherp geschreven. Tjakka!
Mien Goeroe