Toiletpapier en beschuit

Strompelend met mijn blote voeten over het grind, gewapend met roze toiletpapier en een rol beschuit, probeer ik ’s nachts mijn weg naar het toiletgebouw te vinden. Ik heb nu al spijt van mijn Ramboreactie: “Nee ik hoef geen slippers aan, dat grind voel ik toch niet, ik ben een man!” Met mijn just-out-of-bed-look stap ik het wc-gebouw binnen en de spaanse schoonmaakmevrouw kijkt me ietswat merkwaardig aan. “Neem jij nooit een rol beschuit mee naar het toilet?” vraag ik. Een vragende que is het enige wat ze zegt. Wetende dat we nooit een diepzinnige conversatie over de evolutietheorie kunnen houden besluit ik maar mijn hokje in te stappen. Fijn, een hangtoilet. Ik zet mijn toiletpapier en beschuit op de grond en ga aan de beugels hangen om mijn bips boven het gat te positioneren. Met een accuraat geknepen kringspier weet ik mijn bolus precies door het gaatje te laten vallen en een euforisch gevoel dringt mijn lichaam binnen. “Hole in one!” Ik vraag me toch af hoe die Spanjaarden dit voor elkaar krijgen, dat aan die beugels hangen lukt me nog wel maar vervolgens die toiletrol pakken en zorgen dat je bips boven het gat blijft hangen kost mij minimaal zes jaar ballet.

Na het wassen van mijn handen verlaat ik tevreden het wc-gebouw met mijn roze toiletpapier onder de ene arm en mijn rol beschuit onder de andere. Ik zet mijn rol beschuit op tafel neer en Hans vraagt: “Geen honingdropje gezien?” Ik wijs naar het beschuit en zeg: “Nee, helaas nog niet nodig gehad.” Hans pakt het beschuit en bergt het weer op in de voorraadtent.

Wanneer ik de volgende ochtend word gewekt door een brandende tent en schreeuwende kinderen heb ik al gelijk een kater. “Waar zijn Ben en Hans?” vraag ik aan Sven. “Ben is het windscherm op het strand aan het repositioneren en Hans is in de campingwinkel kijken of er boekjes zijn met cultureel gedoe.” Ben studeert wiskunde en voor hem is het rustgevend om ervoor te zorgen dat zijn stretcher uit de wind blijft. Op zich is dat niet zo vreemd maar hij verplaatst het windscherm elke tien minuten omdat de wind gedraaid is. Ik smeer vier stokbroden en loop naar het strand: “Zie je zo Sven!”

Aangekomen op het strand deponeer ik mezelf op een strecher en kijk eens rond. Wat een heerlijk uitzicht, wat huppelende gebruinde hertjes en Ben die druk in de weer is met zijn windscherm en rekenmachine. Gelukkig neemt ie zijn rekenmachine niet de mee de kroeg in om zijn slagingskans te berekenen bij vrouwen.

Hans komt aanlopen met een koelbox en zegt vrolijk: “Goed vleesweer he buurman! Weet je dat we nieuwe buurtjes hebben. Twee dames van in de twintig met drie koters. Dat is dus twee weken niet slapen voor ons, maarja dat waren we toch al niet van plan he… padoeng tjing!” Wij roepen ‘padoeng tjing’ als de grap van zodanig slechte kwaliteit is dat ie in het circus hoort.

Rond etenstijd strompelen we weer terug naar onze plaats en wuiven de buurvrouwen vriendelijk gedag. Ben gaat even op bed liggen, hij is schijnbaar moe. De buurvrouwen komen aanlopen met de vraag of er vanavond ergens gestapt wordt. We zeggen dat we eigenlijk geen zin hebben maar ons toch altijd opofferen om de plaatselijke omzet op te krikken. Ze vragen of ze mee mogen en ach, ze zijn schattig, vooruit dan maar. Ze beloven dat ze de kinderen bij opa en oma zullen dumpen en dat ze dan helemaal van ons zijn. Hans kijkt op vanuit zijn boekje en zegt: “ah, dat wordt dus weer een dure avond!”

Na het eten hangen er koters aan onze benen die vragen of we alsjeblieft mee pokemon gaan spelen. Gelukkig worden we gered door opa en oma. ’s Avonds bij het stappen merken we waarom Saskia drie koters heeft en geen man. Hartstikke leuke meid, totdat er net iets teveel drank in zit. Ik was de uitverkorende om de hele avond verhalen te horen over kinderen, opvoeden, witte sokken in slippers en waarom alle mannen hetzelfde zijn. Op een gegeven moment word ik afgelost door haar vriendin Kim die met een knipoog zegt: “goh, ga jij even bier halen?”

Twee weken heb ik ’s ochtends met Hans excursies ondernomen om de cultuur op te snuiven, ’s middags koters aan mijn benen gehad, ’s avonds therapeut gespeeld en ’s nachts gezellig Kim leren kennen. Twee weken niet geslapen, twee weken geen rust, twee weken cultuur opgesnoven, twee weken alle pokemonevoluties, twee weken geen beschuit geshared. Nouja niet geshared, ik heb ze tenslotte maar aan die kiddo’s gegeven, dat waren mijn beste, rustigste vijf minuten van de vakantie…