Tweede auditie

Na twee maand en een half een tweede auditie voor deze kleine meid! Pas drie dagen geleden wist ik dat ik vandaag mocht komen. Ze gingen me ook een tekst toesturen die ik vandaag vanbuiten moest kennen. Maar helaas, ik heb geen enkele tekst gezien. Eens aan het wachten om op te nemen zegt de regisseur (een vroegere acteur uit familie) wat we gaan doen. Eerst vraagt hij ons om spontaan te vertellen wie we zijn, nadien de monoloog en de dialoog die we gekregen hebben. Ik zeg hen dat ik niets gezien heb, hij vindt het vreemd. Hij leest mijn e-mailadres voor, maar dat blijkt niet correct te zijn. Mijn e-mailadres is aan elkaar, hetgeen wat hij zegt is gescheiden door een punt. Later blijkt dat adres overgenomen te zijn uit mijn dossier, dat mijn ma toen had opgesteld. Die ouders van tegenwoordig…

Na een kopietje van iemand gekregen te hebben kan mijn blokavontuurtje beginnen. Ik krijg enkel de monoloog, de dialoog zou te lang zijn om nu van buiten te leren. Ik dacht bij mezelf, als ik dit stukje tegen straks vanbuiten zou kennen dat ik wel een extra puntje zou kunnen verdienen, met die gedachte blijf ik maar gaan!

De regisseur vraagt ieder om beurt mee naar boven om daar te vertellen wie we zijn, wat we graag doen en wat niet, de andere doen er nog de monoloog bij, ik krijg iets meer tijd. Spontaan praten lukt me wel, daar hoef je niets voor te leren. De regisseur en zijn cameraman verdwijnen een half uurtje, op dat moment moeten wij onze dialoog voorbijrijden, veel leren aan een monoloog is er dus niet bij.

Op zich is de monoloog eigenlijk niet zo lang, slechts een zevental zinnetjes. Toch weet ik er altijd een paar door elkaar te halen, maar het gaat wel. Het is een kort dramastukje, ik heb nog nooit drama gespeeld dus dit is volledig nieuw, zowel tekst als de houding die ik zal moeten spelen.

Bij het tweede deel van de auditie moesten meisjes en jongens gescheiden een dialoog spelen. Ik lees alles gewoon voor, toch bega ik een flater. Het gaat over een meisje dat de dag ervoor een man heeft ontmoet. Ze beschrijft hem. Uiteindelijk blijkt de man het lief te zijn van het andere meisje. De laatste zin is dan ook ‘Alle mannen zijn dezelfde!’ De cameraman heeft volgens mij nog nooit die tekst gehoord en zegt onmiddellijk:”Niet alle mannen!”

Bij de beschrijving zegt zij:”Hij heeft een geweldige tatoo op zijn rechterarm.” Normaal moet ze enkel zeggen dat de tatoeage op zijn arm staat, mijn vraag is dus:”Links of rechts?” Het antwoord is wel degelijk links. Wie heeft er een flater? Zij omdat ze ‘rechts’ erbij heeft gezegd of ik die gewoon door bleef gaan?

Na dat tweede deel is er voor mij nog een derde deel. Mijn monoloog. Hier sta ik, ik kan het en ik doe het! Daar sta ik inderdaad, maar ik kan het niet. Ik ben de volgorde van al mijn letters, woorden en zinnen vergeten. Ik kan fluiten naar mijn extra puntje!

Toch vind ik dit al een heuse prestatie. Het is de eerste keer dat ik zoiets doe en ben van ongeveer veertig mensen (toch zover ik weet) gekomen en beland bij de laatste zes, of zouden er nog meer groepen zijn? Persoonlijk voel ik me niet zo goed bij deze auditie, ik voel me afgedaan. Het vergeten van mijn tekst doet me niet goed. Voor vijftien juli krijg ik mijn uitslag per brief. Houden ze zich eraan? Geen idee. Rond die periode verjaar ik ook. Zal het een leuk verjaardagscadeau zijn?