Unplugged

Als klein meisje ging ik vaak met m’n oma mee op kraamvisite. Oma was verloskundige in Gouda en heeft tot de respectabele leeftijd van 76 jaar meer dan 10.000 kinderen geplugd.
Gedurende– en na de oorlog fietste oma van dikke buik naar dikke buik, waarbij mijn moeder en haar zusjes achter haar aan raceten om de volgende ‘dikke buik op knappen‘ door te geven. Ook mijn moeder en tante zijn verloskundigen geworden waardoor mijn broers en ik opgroeiden met placentaverhalen, open ruggetjes, incisies en ontsluitingen. Bij voorkeur tijdens het avondeten.

Toen de vooruitgang zo ver was dat oma een auto aanschafte, permitteerde ze zich iedere willekeurige straat in te rijden – als het even kon tegen het verkeer in, op de stoep te parkeren of desnoods het volledige verkeer van Gouda plat te leggen, onder het mom ‘vroedvrouw Beppe’ mag alles. Oma had bepaalde privileges in Gouda. Althans, dat vond zij zelf.

Tegen het eind van haar carrière had ze nog een handjevol Moslimvrouwen als patiënt.
Oma had geduld met Moslimvrouwen, die ’s avonds naar het spreekuur kwamen omdat alleen hun mannen Nederlands spraken. De moderne verloskundigen hadden hier geen tijd voor, dus tufte oma in haar Fiat door Gouda naar Moslim bevallingen en na-controles en in de schoolvakanties tufte ik met haar mee. Geen stoeprand was veilig voor ons.

Terwijl oma hieltjes prikte voor een druppeltje Halalbloed en navelklemmen verwijderde, deed ik me, onder luid gegil van de baby tegoed aan het suikerfestijn. Bij Moslims wordt alles uit de kast getrokken als er visite is, zeker bij een geboorte en omdat het ‘not done’ is om nee te zeggen in de Moslimcultuur zat ik regelmatig van paardenstaart tot paardenstaart onder de slagroomtaart, deed me tegoed aan suikernootjes, mierzoete limonade en van honing doordrenkte baklava. Ik hield er bij het ontbijt alvast maar rekening mee als oma aankondigen dat er weer visites gereden gingen worden.

Bij de meesten Moslims stonk het naar goedkope eau de cologne, naar zweet en de thee was er niet te zuipen. Ik deed dan ook verwoede pogingen om deze in de plantenbak te deponeren, al vriendelijk knikkend voor nog een stukje taart terwijl ik eigenlijk al op ploffen stond maar dan merkte niemand dat ik de planten verzoop. Ware het niet dat de meeste planten bij Moslims thuis van plastieke aard zijn.
Soms keerde wij met grote lamsbouten huiswaarts, die, naar oma’s zeggen, nog warm waren van de traditionele slacht in de badkuip, waar zij een uur tevoren van een onschuldig kermend lam afgesneden waren.
Op zulke momenten haatte ik alle Moslims en wilde het liefste mijn suikerbuik leeg kotsen.

Jaren later heb ik ingezien hoe waardevol deze huisbezoekjes waren.
Als ik tegenwoordig bij Moslims thuis kom – en voor mijn werk gebeurd dit regelmatig – is het de normaalste zaak van de wereld dat ik mijn schoenen bij de voordeur uitdoe, geen nee zeg tegen taart, verse jus en suikernootjes die mij worden aangeboden, alhoewel ik bedank voor suiker met thee want we zijn tenslotte die ochtend weer op dieet gegaan.

Tegenwoordig spreken Moslimvrouwen best goed Nederlands, stinkt het er ook niet meer naar vieze eau de cologne en zijn de badkamers bloedvrij.

Ik maak wel eens grapjes over de generaties vrouwen in mijn familie. Alhoewel ik de vroedvrouwentraditie heb verbroken, draag ik toch bij aan de cirkel des levens. Waar mijn moeders de kinderen ‘haalden’, vang ik ze op en regel de kinderopvang. Modern gezegd: plug en play.