Toen ik zeven jaar geleden in dit bedrijfspand begon stond hij er al, zoals altijd bij de voormalige ingang van den Nederlandsche papierfabriek. Uit een vorm van nostalgie hebben de architecten van dit bedrijventerrein de oude poort laten staan om zo een soort brug te slaan van nostalgie naar het hedendaagse. Wie stond daar dan vraagt u zich misschien af? Wie of wat hij was wist ik niet maar van maandag tot vrijdag stond hij daar van halfnegen tot kwart over vijf, weer of geen weer. Het leek alsof hij stond te wachten, maar blijkbaar op iets wat nooit meer zou komen. Menige keer was er geprobeerd om een gesprek aan te gaan met hem of om hem aan te bieden te komen schuilen als het weer eens hondenweer was. Maar hij gaf totaal geen enkele reactie of emotie. Ook de politie hebben we eens gebeld, maar die kon er niets aan doen omdat hij niemand lastig viel. Zelfs een klein buurtonderzoek hebben we gehouden en daaruit kwam naar voren dat hij daar al ruim 30 jaar stond ELKE WERKDAG. We hebben hem zelfs maar een naam gegeven; Jantje Beton (omdat hij zo stilstaand op een standbeeld leek)
Toch bleef deze man die waarschijnlijk al diep in de 50 was mij bezig houden, ik moest er geen verdere aandacht aan besteden volgens mijn omgeving die vent was gek en die staat er over dertig jaar nog. Het was gewoon een schizofrene zwerver, klaar.
En dat wilde ik als ras eigenwijs niet aannemen omdat hij altijd zo smetteloos gekleed was, net geschoren en om tien uur en half een zijn koffertje neerzette om daaruit een keurig verpakt lunchpakketje te halen. Die verorbert en vervolgens weer met een stoïcijns gezicht onbewegelijk ging turen in het niets, wachtend op iets. Dus zeker geen zwerver maar iemand die goed verzorgd werd.
Toen kwam ik geheel toevallig op een zaterdag uit verveling op een modelbouwbeurs en stond met bewondering te luisteren naar verhalen over modelspoorbanen, normaal krijg ik een beetje een onpasselijk gevoel als volwassenen nog met speelgoed spelen. Maar deze verteller een man van in de 80 vertelde dat met zo een passie dat ik ontroerd raakte van zijn pure liefde voor zijn hobby. Ik ging dan ook gretig in op zijn aanbod om eens naar de “mooiste” modelspoorbaan van Europa te komen kijken. Die maandag daarop ga ik om klokslag vier uur zoals afgesproken naar zijn kleine woning.
“Wil je een bakje koffie? Of je hem lekker vind weet ik niet, want mijn vrouw heeft 60 jaar de koffie gemaakt in dit huishouden, maar die is afgelopen winter helaas overleden dus nu moet ik alles zelf doen”.
De koffie is inderdaad niet te zuipen maar ik drink het graag met moeite op.
“Hoe bent u op deze hobby gekomen vraag ik hem?”
“Door mijn zoon, maar die speelt er lang niet meer mee”.
Hij heeft dit nog niet gezegd of de keukendeur gaat open en daar komt “Jantje Beton” binnen en deze loopt zonder mij aan te kijken de trap op naar blijkbaar zijn kamer.
“Dat is mijn zoon Hendrik, R@@F die is niet goed, hij is autistisch”.
“Ik ken hem ja, hij staat altijd bij ons op het bedrijventerrein”.
“Inderdaad bij de oude ingang van de papier fabriek, hij heeft daar 10 jaar gewerkt en daar bij die poort werd hij altijd door Bertus onze oude buurman opgehaald en dan kon hij in de fabriek wat inpakwerk doen. Maar Bertus is 35 jaar geleden overleden en er was niemand die zich over hem wilde ontfermen. Maar elke dag gaat hij trouw naar zijn werk en wacht daar op Bertus.
Elke dag maak ik zijn broodtrommel klaar en zorg dat hij schoon is, hij kan namelijk niet voor zichzelf zorgen en ik verdom het om dat jong in een of ander tehuis te stoppen”.
Steeds meer bewondering krijg ik voor de oude man die hier een voorbeeld geeft wat onvoorwaardelijke vaderliefde inhoud.
De dag daarop krijg ik een ingeving, ik loop naar Hendrik (Jantje Beton) en zeg “Hendrik, Bertus heeft gezegd dat ik je vanaf nu elke dag op moet halen bij de poort voor het werk hij heeft het te druk”.
En ongelofelijk maar waar, zonder tegensputteren liep hij mee mijn magazijn in, keek eerst wat onwennig maar begon alsof hij nooit was gestopt met inpakken en dat kon Hendrik als de beste.
Al vijf jaar werkt hij nu bij me, elke dag precies op tijd, nooit ziek en zonder te praten of te klagen doet hij zijn “werk” uitmuntend.
Hij loopt ook met niemand anders mee vanaf de “poort” naar het magazijn, dan met mij. En als ik op vakantie ga, dan blijft Hendrik gewoon staan bij de poort en wacht tot ik terug kom. Alleen al daarom ga ik niet meer op wintersport want dan moet Hendrik blijven wachten in de kou en dat kan ik hem niet aandoen.
En nu, nu is zijn oude vader ernstig ziek, ik houd mijn hart vast als de steun en toeverlaat van Hendrik hem ontvalt.
Bertus kon ik vervangen maar zijn vader………
R@@F ©
2 reacties
godsgift · 25 juni 2003 op 14:06
WOW R@@F, wat een mooi ontroerend verhaal zeg..Ben er gewoon stil van.
Reyn_Eaglestorm · 26 juni 2003 op 12:33
R@@F jongen, dit is echt een hoogvliegkunst die je hier geleverd hebt!