Va(ka)ntastisch!

Amper zijn we terug van ver vergeten familieleden, de kerstdis, de kerstbrunch en de nieuwjaarsreceptie(s) of we worden al weer bestookt met allerlei zin en onzin van… de Vakantie. Reclames kunnen ons niet harder toeschreeuwen dat we na de feestdagen toch vooral NU de Vakantie Moeten Boeken. En we moeten in 2010 vooral veel, ver, en vaak op vakantie. Tenminste…als ik de reclame en mijn medeaardbewoners moet geloven. Want ze zijn er, de vroege(boek) vogels. Het kan niet gekker. We gaan naar Dubai, naar Peru, naar Afrika, op safari en dan als toetje nog een weekje Portugal of een weekje Landal. Want gewoon bij de open haard met het gezin is eigenlijk ook heel leuk. Hallo?

Is het heel gek, dat ik met mijn bijna veertig (veurtug) nog nooit gevlogen heb? Als ik het om me heen vraag word ik toch altijd een beetje met een meewarig schuddend hoofd als “zielig” bekeken, alsof ik van Mars kom. Nu kom ik wel uit de vorige eeuw, maar gekker dan dat is het niet hoor. Van vliegen is het er gewoon niet van gekomen. Nee, ik ben niet bang op Schiphol en nee, ik heb geen vliegangst. Ik heb gewoon nog nooit gevlogen.

Ik ben er eentje van de ordinaire maar o, zo gezellige sleurhut. En wat voor een. Een paracetamol zetpil is er niets bij. Een Zweedse Caravan, een SMV uit 1978, getrokken door –ook- een Zweedse auto. Onderweg hebben we immer veel bekijks en het inhalen door anderen kost dan meestal ook wel wat tijd. Een mens moet wat te kijken hebben, toch? Voor de grap roep ik altijd heel olijk naar mijn Lief dat hij ook nog wel een Zweedse vrouw erbij mag nemen, dan is zijn setje compleet.

We zijn ettelijke keren met de sleurhut naar Frankrijk geweest, toen nog eens naar Frankrijk en later nog eens naar Frankrijk. Via diverse routes, binnendoor, buitenom en over de tol. Altijd goed voor geurige, kleurige verhalen, doorspekt van onze importwijn, want daar is een caravan dan ook weer goed voor. Dat je met 51 flessen wijn richting “zum hause” nogal rammelt onderweg mag wat wezen, maar dat ongemak is eenmaal thuis weer gauw vergeten.

Ook vieren we regelmatig thuis vakantie, in de achtertuin, genietend op ons eigen overdekt terras. Vorig jaar zijn we op de “route du mal d’Appendice” beland. Zeer spectaculair. Lief had een ontstoken blindedarm en toen hebben we vakantie gevierd in ons eigen plaatselijke ziekenhuisje. Waar ik werk. Een soort alternatieve werkvakantie. Een voordeel was, dat we niet hoefden te boeken. We konden via de Spoedeisende, hopla zo naar binnen. En all inclusive, waaronder zelfs roomservice.

Dit jaar ga ik weer een bijzondere vakantie beleven. Nee, ik ga niet vliegen. Je moet niet teveel veranderen in een leven. Ja, het wordt wel weer een werkvakantie. Ik ga dit jaar opgravingen doen in mijn eigen Maison de la Fundamente. Juist ja, de fundering van ons huis repareren. Láten repareren. Ik heb er regelmatig slapeloze nachten van, schrik regelmatig wakker van Hypotheek Nachtmerries, Verhuismomenten en dergelijke. Maar het moet, het kan niet anders. Mal aan mon tête zal ik ervan krijgen, maar gelukkig heb ik daar een paracetamol zetpil voor. Juist ja, die Zweedse caravan.

Ach, een beetje leuk neergezet zal het met die caravan wel lukken in onze tuin. Met hopelijk goed weer en een fantastisch uitzicht. Misschien ben/word ik een heel leuke campingbazin. En heel, heel misschien roep ik over een jaar: “Mensen…het was hier fantáááástisch!”