Verdwaald

Je bent bang, zei de waarzegster.
Ik knikte.
Ze spreidde haar kaarten op tafel en liet me er drie uitkiezen.
Waar ben ik? vroeg ik
Je bent hier, antwoordde ze “Je bent ver weg in je onderbewustzijn. Geblinddoekt en met geboeide handen loop je op straat, naast je staan twee identieke koffers, in een daarvan zit de sleutel die je zal bevrijden.”

Hallucinaties. Staken er bajonetten door mijn lijf? Volgestouwde treinen vol mensen reden langs me voorbij. Als varkens werden ze weggevoerd naar kampen waar chaos en vernedering hun levens zouden vernietigen.

Ben je bang, vroeg het meisje naast mijn bed.
Ik zei niets, stond op en nam haar mee naar een tuin waar de bomen begroeid waren met klimop en de vijver bedekt was met reusachtige spinnenwebben.

“Vergeet de koffers, vergeet het spel, vergeet de jongen, herinner jezelf”

Klam en koortsig wikkelde ik me in – en uit de dekens; de regen had plaatsgemaakt voor onweer en struikelend door de modder dreef ik mezelf voort naar het huis van de Vrijheid.

Ik ben niet bang, zei ik.
De waarzegster keek me ongelovig aan en wees naar het zolderraam dat bij iedere bliksemflits blauw oplichtte.
We huilden.
Even dacht ik aan de zon en aan een jongen van ver.
[i]Een fantoomaap op zijn schouder.
Een jongen van ver.[/i]

Het regende de hele nacht; soms zacht, miezerig, dan weer hard, slagregens, ketsend tegen het raam als spelden…

[b]“Wees sleutel…”[/b]

De omzwervingen. Amsterdam. New York. Rotterdam. Brussel. Het gezicht dat zorgvuldig jong moest blijven. Liefde voor een nacht. Drie zwetende mannen. Een vreemdeling op de voorpagina van de krant. Medicatie. Obsessieve hoop. Spijt. Tot aan de maan en terug. Paranoia. Onbeantwoorde vragen. Twee modderige laarzen. Het prevelen van gebeden. Gedreven door angst. Raam open, een windvlaag, al haar kaarten van tafel.

Ik ben hier.
Ik ben terug.

Al mijn kaarten weer op stapel.