Verlaten

Hij kijkt om zich heen. Schrikt bij elke beweging die er wordt gemaakt. Alles rond hem heen draaide, alles vloog door zijn hoofd. Hij zag troebel en hij had een verschrikkelijke koppijn. Wat is er toch gebeurd? Hoe kon het ooit zover komen? En wat moest hij nu doen? Hij ging weer liggen en begon te huilen. Was er dan helemaal niemand die hem kon helpen? Waar waren al die dappere mensen die voor de zwakken opkomen. Hij begon bij zichzelf af te vragen hoe alles nou was begonnen. Het was allemaal zo mooi begonnen, hij werd opgevoed in een prachtig gezin, 2 liefdevolle ouders en een heleboel broertjes en zusjes. Hij had alles wat hij maar kon wensen. Toch ontbrak er iets en op een dag wist hij wat. Liefde. Niet zomaar liefde, de liefde die je van je ouders krijgt, maar echte liefde, liefde die zo sterk is, dat je het op het moment dat je het voelt weet; dit is ware liefde. Het slaat in als een bom, je wordt er door geraakt, en de rest van je leven laat het je nooit meer los. Tenminste, zo had hij het in de boeken gelezen, bekende poëzie boeken waarin alles werd beschreven over liefde. Dàt was wat hij ook wilde, hij wilde ervaren hoe het voelde, hij wilde weten hoe het is. En hij kreeg het ook te weten…

Niet veel later, nadat hij besloten had om echte liefde te ontdekken, dwaalde hij rond in zijn wereldje. Het was een normale dag in september, niet echt bijzonder mooi weer, maar precies de goede temperatuur om nog net lekker in je t-shirt buiten rond te lopen. Terwijl hij rond liep, niet echt naar iets bijzonders op zoek, zag hij opeens iemand lopen. Het verbaasde hem, hij zag wel vaker mensen lopen, maar deze was anders op een of andere manier… Hij werd helemaal geïntrigeerd door haar. Het was alsof hij alle controle over zichzelf verloren had en hij als een doelloos schaap achter haar aan liep. Hij keek nog eens goed naar haar. Ze was best slank, had een lief gezichtje en was zich ondanks haar redelijk fragiele uitstraling duidelijk bewust van de wereld om haar heen, en van de invloed die ze op diezelfde wereld had. Toch begreep hij niet waarom hij nu opeens achter haar aan liep. Hij had haar, herinnerde hij zich nu, wel vaker gezien, maar toen had ze niet zo’n invloed. Toch volgde hij, vertrouwend op zijn gevoel. Naarmate hij dichterbij kwam leek ook zij steeds meer geïnteresseerd.
Steeds meer kwam hij dichterbij, tot hij op een bepaald moment iets realiseerde:
Dit was het… dit was liefde, hij voelde het door zijn lijf stromen, het pulseerde met elke hartslag en het omgaf hem met een licht waarvan alleen hij kon weten dat het er was. Opeens draaide ze zich om en ging ze met hem praten. Het gaf hem een ongelooflijk geweldig gevoel, zij, die met hem wilde praten. Blijer kon hij niet worden. Ze liepen samen verder en naarmate ze verder de winkelstraat in gingen werd het steeds gezelliger. Halverwege moest hij naar huis, en ze spraken af om een keer samen iets te gaan doen.
Dolgelukkig ging hij naar huis, de precieze reden wist hij niet. Waarom was hij opeens zo blij? Het was iemand met wie hij al wel vaker had gepraat. Toch voelde het op een of andere manier gewoon goed. De dag waarop ze afgesproken hadden naderde, en hij werd steeds blijer. Niemand wist wat hem mankeerde, maar hij leefde in zijn eigen wereld en vond alles leuk en mooi. Toen was het zover. Hij ging weer naar de winkelstraat toe, en daar stond ze, betoverend mooi. Niet alleen zei was mooi, de hele middag was mooi, en alles leek perfect. Toen was het tijdstip aangebroken dat ze afscheid moesten nemen. Hij wilde van alles doen, maar diep van binnen dacht hij; “het is pas de eerste keer dat je iets doet, dat je echt samen bent, dat kan toch nog niet…”. Hij hield de boot een beetje af en nam afscheid. Terwijl hij terug naar huis fietste knaagde er toch iets aan hem. Had hij niet iets moeten doen, was het niet hét juiste moment geweest. Maar daarvoor was het nu al te laat, en misschien viel het ook allemaal best mee.

3 maanden later, alles was misgegaan, ze was erachter gekomen dat hij toch van haar hield, maar ze was teleurgesteld omdat hij niks had gedaan, en ze had verwacht dat hij wel iets zou doen. Hij was ontzettend verdrietig en ook ontzettend boos, wat nou als er wel iets anders was gegaan toen, was alles dan nu ook anders geweest? Nog bozer was hij op iemand anders, hoe kon ze nou van iemand anders houden, dat was toch onmogelijk. Helaas was het maar al te waar. Hij snapte het allemaal niet meer, en besteedde uren aan nadenken en schrijven. Huiswerk verwaarloosde hij, en zijn cijfers logen er dan ook niet om. Zijn vrienden snapten hem niet, en er waren maar weinig mensen met wie hij kon praten. Hij raakte steeds meer gefrustreerd, zijn cijfers daalden en zijn hoop voor de toekomst ook. Hij was alleen…

Weer een maand later, hij was jarig, was iedereen uitgenodigd, maar slechts een paar konden komen. Zij kwam ook, en omdat zij kwam was hij in staat om helemaal te veranderen. Hij zag haar lachen en realiseerde zicht dat het leven gewoon nog doorging, dat iedereen nog kon lachen, en dat het niet zijn vrienden waren die niet meer met hem praatten, maar dat hij degene was die niet meer met zijn vrienden praatte.
Hij realiseerde zich dat niet de wereld veranderde, maar slechts de manier waarop hij de wereld bewandelde, slechts de manier waarop hij de wereld zag. Dat moest veranderen, want de verandering die hij was ondergaan was incompleet en zou nooit worden afgemaakt. Hij moest terug, of hij moest verdergaan naar een volgende stap, de volgende fase in zijn leven. En voor het eerst sinds lange tijd zag hij de wereld weer zoals hjij was, mooi en nog vol met dingen die hij niet wist. Hij werd steeds serieuzer en begon weer zijn huiswerk te maken omdat hij wist dat alles van de laatste paar cijfers afhing. Deze keer begon hij echter aan een periode zonder verdriet, hij was eroverheen. Het lag achter hem en hij kon verder.
Uiteindelijk slaagde hij, weliswaar op het nippertje, maar hij slaagde. En hij slaagde zonder problemen, zonder ook maar 1 keer achterom te kijken. Het was de grootste verandering die hij ooit had meegemaakt.

Hij zat thuis. Genietend van een welverdiende vakantie begon hij na te denken. Hij realiseerde zich dat hij iets mistte. Hij wist het een naam te geven: liefde. Hij barstte in tranen uit en vroeg zich af of hij ooit nog gelukkig zou zijn, was er dan niemand die hem kon helpen…

Dit verhaal draag ik op aan een hele goede vriendin van mij, ze heeft me altijd gesteund, door dik en dun, en zonder haar zou ik niet zijn wie ik ben (gedeeltelijk althans). Ik hoop dat zij (evenals ik) de liefde weer mag vinden en dat ze gelukkig wordt, want als er iemand is die het verdiend is zij het wel!