Verlostang

Co-column geschreven door Mien en LouisP

“Eén dezer dagen ga ik er mee kappen, dat kutwerk hangt mijn voeten uit”, roept Piet met klem.
“Arggh … ik walg van schuttingtaal, waarom neem je toch altijd zondig vlees of onze lieve heer in de mond, daar waar onvrede ontluikt?” antwoordt collega Jan, zijn billen dichtgeknepen.
“Maar Jan, ik zie hier geen probleem, het gebruik van een rein geslachtsorgaan, uitgezonderd dat van de heer, is toch niet zondig?” “Het geslachtsdeel van de heer wil ik hier graag buiten beschouwing laten Piet.”
“Misschien oneerbiedig om te zeggen Jan, maar ik ken lulletjes die hun naam alle oneer aandoen.”
“Nu gebruik je weer schuttingtaal, schaam je.”
“Gij zijt anders wel begonnen over zondig vlees en ge gaat er zelf ook vrij onbesproken mee om.”
Jan dacht even na, dit klopte niet, hij was toch niet begonnen? Dat hij sommige lichaamsdelen heel af en toe met handen en voeten onoorbaar gebruikte, dat was misschien waar, maar om nu te pas en te onpas schuttingtaal te spreken, dat was niet Jan’s stijl.

“Met alle respect Jantje, maar ook ik vind dat kut letterlijk én figuurlijk niet negatief gebruikt mag worden.”
“Piet, blijf nou even bij de les en vertel me eens, wat is er nou eigenlijk mis met je werk en waarom reageer je zo met grof geschut?”
“Jij hebt gemakkelijk praten, meneer de vrouwenarts, wil jij eens een dagje van me overnemen op de afdeling afstrijkjes voor 50 plussers?”
“Nou, liever niet, ik ben bang dat je weer met zondig vlees gaat gooien, daar pas ik voor, maar wat is nu eigenlijk jouw probleem?”

“Aan de ene kant heeft mijn probleem niets met mijn lullig werk te maken, aan de andere kant ook weer wel. Ik zie, hoor en ruik zoveel rottigheid, dat ik bijna zeker weet waarom kut vaak gebruikt wordt in de context van smerig.”
“Ik wil het niet horen Piet, ik heb respect voor edele delen.”
“Aha … meneertje wil de waarheid niet horen, maar misschien wel voelen en zien?”
“Beste Piet, dagelijks ervaar ik een werkelijkheid die hard, schrijnend maar ook roze en mooi is, een werkelijkheid die aan mij verschijnt als de waarheid, soms bitter, soms zoet, een waarheid die lang niet iedereen aan kan, omdat ie zo straight binnenkomt.”

Helaas werd Piet te weinig met de neus op de harde feiten gedrukt. Jan ging echter gebukt onder zeer hevige oorlogstraumatik. Dat eiste zijn tol, net als het ongepast huiselijke geweld, waarmee Jan dagelijks te maken had en waarbij de roede niet gespaard werd. Jan accepteerde Piet’s aandrang om te choqueren maar bleef halsstarrig zoeken naar de missing link van Piet’s onbehagen. Wat was zijn probleem?

Piet zat erg klem en besloot om alle oorzaken van ongenoegen open en bloot op tafel te gooien.
“Wel Jan, … mijn probleem is … een prachtig vrouwelijk exemplaar heeft mij …!” Een kleine stilte volgt. “Een prachtig vrouwelijk exemplaar heeft mij op zeer jonge leeftijd doen inzien, dat niet alle mysteries opgelost kunnen worden. Dat frustreert en is enorm kut, positief kut weliswaar, maar toch. Dat heeft mij mede doen besluiten om voor het vrouwenvakwerk te kiezen. Een kutvakwerk achteraf gezien. Dat had ik nooit moeten doen.”

Na nog een korte stilte klinkt plots een rinkelend geluid op het toilet en stamelend.
“Potjandorie … Piet … heb jij nog een rolletje toiletpapier over, hier is het op?”
“Komt ie, vangen!”
“Thanks.”
Terwijl de beide collega’s synchroon de laatste sporen verwijderden en alle bagger doorspoelden, proefde Piet een bittere nasmaak op het achterste van zijn tong. Iets onbestemds, zilt, zout en bitter. Piet liet niets meer los, hij had een definitief besluit genomen. Hij besloot te breken met zijn werk en ook met zijn verlostang, dat rotwijf.