Verstandshuwelijk

Als een fijngebouwd skelet hangen er takken met een lichte zweem van pasgeboren groen over de sloot. Langzaam geven zij druppels water af, terug naar de natuur. In de sloot zwemmen wat voorzichtige vissen om te laten zien dat de lente is begonnen, al kun je dat aan de begroeiing van de wallekant nog niet zien. Grijs en grauw is het, mist laat zich als een deken over mevrouw Ontwikkeling vallen en even ziet ze niets meer. De wereld is vertrokken, buitengesloten. Zij blijft achter, opgesloten in haar eigen hoofd. Laatst was het anders, ging het beter. Geweldig zelfs, want het kon het niet op. Haar column was column van de dag geworden. Iets om trots op te zijn. Toen wel, maar vandaag niet. Het gevoel van euforie is verdwenen. Wat overblijft, is het gevoel van mislukt zijn, door wat kritiek op spelfouten, komma’s en dergelijke. Waarom zou het ook anders, ze is immers meester in de zelfkritiek. Ze kan niks en ze weet niks. Daar kan ze heel goed over schrijven, maar technisch klopt daar dan weer niks van. Kampioen van Niks is ze.

Ze haat het, wanneer het zwarte gat zich vanuit haar onderbewuste een plek naar boven vecht, om daar haar goede humeur te verdrijven. Wat overblijft is het zwarte niets. Het allesoverheersende gevoel van niks te kunnen en niks meer te willen. Niks meer beginnen, uit angst te falen. Verstand verliest het van gevoel. Haar verstand zegt namelijk, dat ze wèl kan schrijven, maar dat ze geduld moet hebben. Geduld, met zichzelf en met haar hoofd. Verstand fluistert zachtjes in haar oor, dat ze boft. Met haar hoofd, waarin van alles blijft hangen en plakken, kan zij immers een schat aan verhalen vertellen? Haar zwarte zijde jammert terug, dat het toch alleen maar nare verhalen zijn. En bovendien zijn het verhalen die tòch bol staan van de spellingsfouten en stijlbloempjes.

Gevoel heet haar zwarte zijde, al zal ze dat ontkennen als je het haar vraagt. Gevoelens zijn moeilijk en niet beheersbaar. De samenwerking tussen verstand en gevoel is de laatste tijd ver te zoeken, liggen met elkaar overhoop. Gevoel, altijd keurig verstopt, heeft zich als een razende ontketend. Heeft de neiging om op onaangekondigd tevoorschijn te komen en zich in onverwachte gedaantes te tonen. Onevenwichtig wordt ze daarvan, ze haat het.

Een technische opleiding heeft ze niet gehad en toch kan ze heel goed metselen. Kastelen heeft ze in de loop der jaren opgetrokken, een eerdere burn-out doet daar niets aan af. Af en toe vindt ze een stukje gevoel terug, tussen de puinhopen van brokken steen. Gevoel laat zich echter niet kneden, noch tussen de brokken voegen. Moe is ze, heel erg moe. De dagelijkse strijd tussen Gevoel en Verstand begint zijn tol te eisen.

Mevrouw Ontwikkeling droomt zich halfgrijs, gehuld in de zwarte nevel. Ergens in de verte hoort ze iemand haar naam roepen. Het is haar vriendin Verstand. Ze zegt dat het tijd is om wakker te worden en uit de zwarte nevel te stappen. Het is tijd om vrede te sluiten met haar ergste vijanden, namelijk met zichzelf en haar Gevoel. De laatste heeft beloofd, niet meer zomaar overvallen te plegen en vriendin Verstand heeft beloofd, voortaan Gevoel te prevaleren.
Een Verstandshuwelijk is geboren, op basis van Gevoel.