Vlek

Wat zie je?” vroeg de zigeunerin.
Verdwaasd staarde ik naar de met rode wijn gevulde karaf die voor me stond.
“Ik zie niets” loog ik.
“Ik zie helemaal niets.” Ze pakte de karaf van tafel en schonk onze glazen tot aan de randen vol.
Ze hief het hare, morste, prooste op het leven, zonder dat onze glazen elkaar aanraakten, en zette het terug zonder een slok te hebben genomen.

Als gehypnotiseerd keek ik naar de rode vlek op het witte tafelkleed.
Al snel werden de druppels wijn uitvergroot tot een vreemdsoortige vorm waarin ik alles dacht te zien waar ik liever niet aan wilde denken.

“Zie je al iets?” vroeg ze.
Ik knikte.
“Dan is het tijd voor mij om te gaan” besloot ze

Ze opende het raam en sprong. Moedige vrouw. Zij wist haar lot te dragen. Zij vroeg niet om een tweede kans. Zij kende haar zonden en was zelfs bereid daarvoor te boeten.

“Wat zie je?” vroeg ze opnieuw.
“Ik zie mijn dood” antwoordde ik.

Ik zag grijze sneeuw. Als ik mezelf er maar lang genoeg op focuste loste ik ergens op, temidden van die sneeuw, en even was ik bevrijd van de vlek, de zonde, mijn lot dat ik overal met me meedroeg.

Ik rilde. Voor me zag ik een open raam. Ik stond op en dacht erover om te springen, maar iets in mij weerhield me.

“De zonde zit in mij” zei ik.
“Welke zonde?” vroeg ze.
“Mijn leven. Mijn bestaan op zichzelf” antwoordde ik.

Ik dacht aan de dood. Ik dacht aan al mijn demonen die zich gemanifesteerd hadden in één simpele vlek. En ik dacht aan de zigeunerin. Aan haar gebroken schedel. Haar herfstbruine haar dat als een krans om haar gezicht heen lag. Een gezicht als een levenloos masker.

“Het is tijd voor je om te gaan” besloot ik.

Ijzig pakte ik de karaf van tafel en haalde ermee uit naar haar hoofd. Vlak voordat ik haar slaap raakte hield ik stil. Ze wilde gillen maar er kwam geen geluid uit haar mond. Doodsangst tekende haar ogen.

“Spring” legde ik haar op en wees naar het openstaande raam.
Ik grijnsde.

De vlek werd groter en groter, als een schotwond in smetteloze sneeuw. Ik kon niet anders. Dit was ik. Dit was de vlek; de zonde die ik al sinds de dag van mijn geboorte met me meedroeg.

Ze opende het raam en sprong. Moedige vrouw. Zij wist haar lot te dragen. Zij vroeg niet om een tweede kans. Zij kende haar zonden en was zelfs bereid daarvoor te boeten.

De vlek zou blijven voortbestaan. Ik wist het. Overal waar ik heenging zou ik het zien. Op straat. In winkels. Op televisies. En zelfs als ik sliep. De vlek was mijn lot. Mijn compagnon. Mijn duistere en enige bondgenoot.

“De zonde zit in mij” zei ik.
“Welke zonde?” vroeg ze.
Kijk naar de vlek, zei ik en wees naar het tafelkleed.

“Ik zie niets” loog ze.

“Ïk zie helemaal niets.”