Vlinder

Wanhopig sta ik, snoeischaar in de hand, om me heen te kijken. Waar moet ik beginnen? De tuinmannen zijn in het voorjaar iets te enthousiast bezig geweest, om van het kleine strookje grond voor het huis een groene oase te maken. Een vlinder strijkt langs mijn hand en landt op een blad van de uitgebloeide hortensia, die ik vanmorgen in de volle grond gezet heb. Even kijk ik naar haar en begin dan met het snoeien van de wat verpieterde berberishaag. Een zieltogende dwergrododendron belandt in de groene afvalbak. Hetzelfde lot wacht twee verdorde rozenstruikjes en een paar pollen siergras. Gaandeweg komt er een verzorgd voortuintje tevoorschijn en als ik tevreden het resultaat sta te bekijken, zie ik dat de vlinder haar plekje op het hortensiablad nog niet verlaten heeft. Eigenlijk ben ik ook een soort vlinder, bedenk ik opeens. Een vlinder met een enorme vrijheidsdrang. Op jonge leeftijd fladderde ik naar Frankrijk omdat het dorpsleven in het oosten van Gelderland me benauwde. Op zoek naar avontuur, iets van de wereld zien en vooral: vrij zijn. Naarmate ik ouder werd, ging studeren, werken en trouwen, nam mijn behoefte om vrij te zijn niet af. Ik gaf er alleen minder gehoor aan, omdat ik ook verlangde naar geborgenheid. Bang om mijn veilige thuis te verliezen, liet ik me mijn vrijheid steeds meer afnemen. En zo werd ik uiteindelijk een vlinder die zat opgesloten in een vitrine, waaruit ik nooit meer dacht te kunnen ontsnappen.

In ontelbare glasscherven stortte de vitrine om me heen in. Maar in plaats van mijn vrijheid tegemoet te vliegen, bleef ik als verlamd zitten, bang dat mijn vleugels me, na al die jaren, niet meer zouden kunnen dragen. Al na een paar voorzichtige vliegpogingen bleek dat ik me vergist had. Vliegen verleer je nooit, al zijn je vleugels nog zo beschadigd of verzwakt!

Elke dag geniet ik van mijn herwonnen vrijheid, die zo belangrijk voor me is. Kunnen vliegen waarheen ik wil. Het verlangen naar geborgenheid is er nog steeds, maar de angst om mijn vrijheid daarvoor als prijs te moeten betalen zit diep. Misschien vind ik op mijn vlucht uiteindelijk de balans, zodat ik kan vliegen waarheen ik wil, in de wetenschap dat ik altijd terug kan keren naar een plek vol warmte.

Het werk in de tuin zit erop. Het tuingereedschap breng ik naar binnen, de afvalbak kan terug naar zijn plek. De zon schijnt uitbundig en de vlinder is weggevlogen. Haar vrijheid en de warmte tegemoet.