Volendamse Marokkaan

Lesgeven op een VMBO in het centrum van Utrecht was heftig. Maar er hangen ook ongelooflijk bijzondere herinneringen aan. Humor en inventiviteit waren belangrijke items om het vol te houden en het zelfs leuk te vinden. Nu ik sinds een jaar ben gestopt met lesgeven komen geregeld ‘scenes’ boven drijven die het waard zijn onthouden en verteld te worden, denk ik. Korte filmpjes die af en toe scherp door mijn geheugen worden afgedraaid. Zelfs als ik alleen ben zit ik er soms als een oude gek
(ben ik dat ook niet langzamerhand?) nog om na te grinniken.

Daar komen ze weer, vaak letterlijk, binnenvallen in mijn tekenles, de tweede klas vol herrieschoppers.
Een horde drukke, voornamelijk allochtone leerlingen. Net de brugklas ontgroeid maar nog niet bij de ouderen horend, moeten ze zich ernstig waarmaken.
De jongens dragen ‘coole’ kapsels met van die glimmende zwarte krulletjes als een doosje bovenop, de rest strak kaal geschoren. Zware, twee maten te grote leren jassen aan.
Sommige hebben petten op.
De meisjes, een paar ‘gehoofddoekt’ en met lange rokken, maar in elk geval met veel glimmend goud, strakke topjes en decolletés ter compensatie. Een enkele blonde er onopvallend en wat kleurloos tussen.
Kleine handtasjes in pastelkleuren als schooltas mikken ze achteloos op tafel.
Het duurt zeker tien minuten voor ze zitten. Nadat ik bij het binnenkomen heb geïnformeerd hoe het gaat met een en ander thuis en met hen zelf, begint het zich altijd herhalende ritueel:
‘ Petten af en jassen ophangen, dames en heren en pak je tekenspullen’.
Weer een hele aardverschuiving voor ieder zijn jas en pet heeft opgehangen, zijn map heeft gevonden en materiaal gepakt.

Dan gaat er ingespannen geschilderd en getekend worden, ze vinden het leuk, dit vak.
Ik loop rond, geef aanwijzingen en vergeet vooral niet te prijzen.
Prachtige kleuren gebruiken ze vaak, exotische en inventieve vormen . Ze houden erg van decoratief werken. Ik geniet er ook van.
Dan kom ik bij Mohammed, een grote dikke Marokkaanse jongen.
Hij kijkt me trouwhartig aan, vanuit zijn ronde grote hoofd met de donkere ogen.
Glimlacht alvast verontschuldigend, vingers van één hand licht omhoog, want hij heeft zijn stoere pet nog op.
‘Tja, hij moet echt af, hoor,’ zeg ik rustig.
‘Ach, juf, ik ga voor schut, mijn haar zit niet’, klinkt het smekend.
‘Het is nu eenmaal de regel’, zeg ik
‘Moet het echt?’
‘ Ja, het moet’.
Langzaam zet hij hem af met zo’n ongelukkig gezicht, dat ik het toch sneu vind.

Ik krijg een inval. Pak een groot tekenvel en maak er met plakband een soort puntmuts met twee flappen van.
De leerlingen om ons heen volgen het tafereel met grote belangstelling.
‘Alsjeblieft ,’ zeg ik,’ iets voor op je hoofd’.
Onder grote hilariteit plant ik hem voorzichtig op zijn goedmoedige hoofd.
En pak er een spiegeltje bij.
‘Ha, ha, nu ben ik een Volendammer’, roept–ie bijdehand glunderend uit.
‘Absoluut!’, zeg ik.
Nadat ze uitgelachen zijn tekenen ze rustig door, Mohammed met zijn nieuwe statussymbool. Vergeten dat hij hem op heeft.
Als een witte duif licht hij op tussen de rest.

De eindbel gaat en ik vraag of ik hem moet bewaren voor de volgende les?
‘Graag, Juf’, zegt hij en zet hem als kostbaar porcelein heel voorzichtig boven op een kast.
Pet op, jas aan, tevreden groetend vertrekt hij.

Gelukkig voorzagen de schoolregels niet in een papieren mutsenverbod……