Vrij(e)dag?

Vrijdag. De laatste dag voor het weekend. Voor mijzelf en wellicht een hoop andere zelfstandigen dé dag waarop je nog even een flinke slag kan maken voor het weekend. Een dag waarop ik vaak nog even de laatste informatie bij mensen lospeuter, zodat ik – als het een beetje meezit – dat ene verhaal nog op zaterdag kan afmaken. Helaas denken de loonslaven daar vaak anders over…. Vrijdag lijkt, als je het snel zegt, bijna op Vrije dag en dat klinkt natuurlijk als een wel erg leuke bijkomstigheid op het arbeidsvoorwaardenpakket. Het lijkt namelijk wel of steeds meer bedrijven en ook organisaties op vrijdag niks meer uitvoeren. Laat staan dat ze telefonisch nog bereikbaar zijn.

En dat geldt dan niet alleen voor de huisarts, fysiotherapeut of ziekenhuis, maar ook commerciële instellingen zoals banken, luchtvaartmaatschappijen en uitgeverijen schrappen de vrijdag alsof het de normaalste zaak van de wereld is. “Nee, mevrouw”, klinkt het vaak al enigszins honend als er na aanhoudend bellen van deze journalistterrorist toch eindelijk opgenomen wordt. “We zijn in bespreking.” Een hoop herrie – glazengerinkel en gelach – op de achtergrond.
“Maar, ik…”, probeer ik nog. De dame aan de andere kant van de lijn is echter onverbiddelijk. “Mevrouw, ik ga u nu ophangen want ik kan u echt niet helpen. Maandag bent u de eerste. Belt u dan maar terug.” Klik. Tuut. Niks niet even luisteren naar mijn verhaal – ik had wel kunnen vertellen dat ze de hoofdprijs van de Postcodeloterij hadden gewonnen – of begripvol mijn gegevens noteren met de belofte om teruggebeld te worden. Niet dat dát ooit gebeurt, maar het gaat om het idee.

Vol ongeloof staar ik naar de telefoon. Het is #@%?! pas twee uur, ik ben net op gang! En straks is het weekend en kan ik helemaal niets meer doen. Dus moet het maar aankomen op de maandagmorgen wanneer iedereen nog aan het bijkomen of op zijn minst aan het opstarten is en geen zinnig woord te ontraadselen valt uit die wat-was-het-weer-geweldigpraat over het weekend?
Nee, mijn favoriete werkdag was altijd de vrijdag. Maar de laatste tijd word ik steeds vaker en steeds vroeger afgewimpeld. Aan de telefoon althans.
Als het om mail gaat, is het vaak nog erger. Tegenwoordig duurt het dagen voordat je een antwoord terugkrijgt. Als je iets terugkrijgt. “Oh ja”, klinkt het weinig verontschuldigend, als je daarna maar even belt, “nog helemaal niet aan toe gekomen.” Een diepe zucht aan de andere kant van de lijn. “Ik heb het ook zo druk.”
Jaaaaa, hallo! Alsof ik de hele dag niks zit te doen achter mijn computer. Nou ja, zo onderhand lijkt het er wel op als ik recapituleer wat ik vandaag gedaan heb. Helemaal niks dus. Alleen maar achter Jan en wie weet nog allemaal achter zijn broek aan gezeten met nul komma nul resultaat, als je de frustraties tenminste niet meerekent.
Ik kap ermee. Ook mijn weekend is begonnen en ik trek de telefoonstekker eruit. Zo, kan ik eindelijk eens rustig mijn mails beantwoorden….