Waar een lul is…

Om te beginnen komt je lieflijke glimlachje me m’n strot uit. Nouja, glimlachje, prodentsmile is een betere omschrijving. Is het de bedoeling dat iedereen je tandvlees kan inspecteren of zo? Beter houd je voortaan je lippen op elkaar. Dat alle jongens een zwak voor je lijken te hebben omdat je ze met je prodentsmile geïnteresseerd aankijkt als je tegen ze praat, ook een afwijking. Bah, ik kots op jouw soort. Ja, lekker generaliserend, jouw soort. Het soort dat altijd alles voor elkaar krijgt. Het soort waarbij een wil niet eens nodig is om een weg te creëren. Het soort met het perfecte lichaam. Het soort met de perfecte witte tanden. Het soort dat hersenloos ook nog intelligent genoemd wordt. Het soort met duizend oppervlakkige vrienden. Het soort dat lieflijk tegen haar minderen praat, om naast de minder volmaakte mensen nog veel knapper te lijken. Het soort dat in een slechte Amerikaanse highschoolfilm de arrogante, maar oh-zo-knappe cheerleader speelt. Het soort dat niets hoeft te zeggen om te stijgen op de prestigeladder.

Maar het walgelijkst is nog dat iedereen erin trapt. Je werp een zogenoemde ‘hunk’ één van jouw verblindende glimlachjes toe et voila, meneer loopt kwijlend achter je aan. Als je uit gaat hoef jij je niet druk te maken hoe je thuis komt, ze staan in de rij om je thuis te brengen. Oké, soms wonen ze 20 km van je af, maar wat maakt dat nou uit. Voor jouw glimlachje doen ze alles. Ze zeggen wel dat liefde blind maakt, maar volgens mij zijn het in dit geval vooral je prachtige, rechte, witte tanden die de, al dan niet leuke, jongens verblinden.

Fijn hè? Al die aandacht. Gelukkig ben jij te dom om te beseffen dat al deze heren stuk voor stuk hun jongeheer achterna lopen. Dus meisje, gooi je haar nog een keertje zwoel naar achter, knipper verleidelijk met je veel te zwaar opgemaakte wimpers en werp ze allemaal je prodentsmile toe. Want waar een lul is, is een weg.