Waarom mannen hun vrouwelijke kant moeten ontwikkelen

Laatst werden op tv een paar meisjes van een jaar of 18 geïnterviewd. Ze waren heel gewoon op een meisjesvan18manier gekleed. Veel bloot dus. De interviewster vroeg de meisjes wat ze ervan vonden als jongens naar ze keken. Nou, dat vonden ze niet zo leuk, zeiden ze. Dat zouden jongens eigenlijk niet moeten doen. Maar stel eens dat jongens het werkelijk zouden flikken de andere kant op te kijken. Alsof ranke meisjeslichamen ergens anders voor gemaakt zouden zijn dan om de aandacht van jongens (van alle leeftijden) mee te trekken. Aandacht, daar hebben meisjes geen bezwaar tegen. Of ze nu 8 zijn of 80. Ze zullen alleen niet toegeven dat ze erom gevraagd hebben want dat zou niet overeenkomen met de correcte visie op de vrouwelijke psychologie. Een vrouw is nooit verantwoordelijk, een vrouw overkomt altijd alles. Een vrouw die overspel pleegt bijvoorbeeld kan niet anders dan de liefde die ze van haar ongevoelige partner niet of onvoldoende krijgt ergens anders te zoeken. Een man die overspel pleegt is een seksmaniak, een oplichter, een bedrieger. En hij maakt niet 1 maar 2 slachtoffers. Er zijn hartverscheurende boeken vol geschreven over het treurige lot van minnaressen van getrouwde mannen.

In dit stukje lijkt het uit te draaien op het ontplooien van een typisch politiek incorrect beeld van de vrouw vanuit een typisch mannelijk gezichtspunt. Maar op miraculeuze wijze wordt dat beeld geschraagd door steun uit onverwachte hoek. De vrouwelijke hoek. Het is geen geheim dat vrouwen hun diepste zieleroerselen en hun intiemste belevenissen delen met andere vrouwen. Maar tegenwoordig zetten ze hun hele hebben en houwen ook op internet. Op een eigen weblog, een soort privéroddelblad met als hoofdpersoon zichzelf. Daarin geven vrouwen soms blijk van een onverwachte bereidheid tot introspectie. Ze blijken een loepzuiver beeld te hebben van hun eigen drijfveren, de acties die ze daaruit laten voortvloeien en de gevolgen voor de slachtoffers die ze daarmee maken.

Het is even schrikken voor mannen om te lezen wat vrouwen werkelijk beweegt. Maar het is ook geruststellend, eigenlijk precies wat mannen altijd al van vrouwen dachten. Nonchalant babbelend bevestigen webloggende vrouwen alle mannelijke vooroordelen. Die weblogsters schakelen dikwijls meteen over op de Wij-vorm. “Wij vrouwen…”. Ze spreken niet alleen voor zichzelf maar namens alle zusters. En namens al die zusters geven ze schaamteloos toe dat vrouwen zich inconsequent en onlogisch gedragen. Je leest op die logjes dat ze zichzelf hun eigen praktisch verwaarloosbare tekortkomingen, als die er al zouden zijn, ruimhartig vergeven. Maar dat ze anderen (vooral mannen) tot het einde der dagen alles blijven nadragen. Ze verhalen onbewogen, zelfs vrolijk, hoe ze tere jongens- en mannenzieltjes vertrappen. Met geen andere rechtvaardiging dan dat die zieltjes huizen in lichamen die niet aantrekkelijk genoeg zijn. Of omdat de man of jongen in kwestie niet voldoende te makken heeft om het een vrouw naar de zin te maken. Ze vertellen hoe ze jarenlang op wraak zinnen als ze onverhoopt eens gedumpt zijn. Hoe ze die wraak meedogenloos uitvoeren zodra hun kans komt. En hoe ze koel berekenend hun vrouwelijke charmes inzetten als dat van pas komt.

Mannen komen er niet meer met hun sinds de prehistorie ongewijzigde ruwe bolster blanke pit machohouding. Er zit voor mannen niets anders op dan hun vrouwelijke kant te ontwikkelen. Anders delven ze het onderspit. Die vrouwelijke kant heeft een beetje te maken met kaarsjes en met romantiek. Maar vooral met leren gevoel niet willoos te ondergaan. Om gevoel te gebruiken als dat nodig is. Met brute kracht gaan mannen het niet redden. Ze moeten leren hun gevoelens te doseren, te beheersen, desnoods uit te schakelen. Net als vrouwen. Anders is het wel duidelijk welke sekse het onderspit delft.