Het aangelegde waddengebied in ons woonhuis moest geruimd. Een mens kan nu eenmaal niet als zeehond overleven. En van die bubbels en kuilen in mijn namaakstrand werd ik niet gelukkig. We zouden de vloer een dag rust gunnen, uithuilen en opnieuw beginnen. De professionele bouwmarkt vertelde ons dat het goed te doen was om nog een andere egalinesoort over het gestorte spul te gooien. Nee, voorstrijk was niet nodig. Ja, 48 uur tussen de twee stortbuien was genoeg. “Echt meneer, het superspul.”

We schrijven achtenveertig uur na het eerste bedrijf uit het egalinedrama. Op het buitenterras staat alles en iedereen opgesteld. Drie betonmannen, één betonvrouw. Zes speciekuipen, twaalf zakken super egaline, aan te maken met volle emmers water, die ook klaar staan. Voor de zekerheid hebben we een timer ingesteld, aangezien het cementspul een verwerkingstijd heeft van 30 minuten, nadat de eerste zak egaline in contact komt met water.

Twee betonmannen staan met elektrische betonmixers in elk drie speciekuipen te roeren. Om en om. Het spul ziet er goed uit, is mooi vloeibaar. De scène lijkt wel wat op een circusact waarin de acrobaat zes of zeven bordjes tegelijk omhoog moet houden. De derde betonman brengt alle noodzakelijke spullen zoals vloerenwisser en prikroller naar binnen. Met nog 15 minuten op de teller tillen de betonroerders de speciekuipen naar binnen, om ze achter elkaar uit te storten, precies zoals door de proffessionele bouwmarkt is uitgelegd.

Terwijl speciekuip nummer 3 leeg wordt gekieperd, zien we dat het opnieuw een verloren zaak is. Het egalinespul loopt niet mooi uit en de prikroller blijft vaststeken en laat gaatjes en een ruitjespatroon achter. Op advies van de bouwmarkt (tevoren uitgenast) sproeien we nog licht wat water op de vloer. Dit water blijft echter op de vloer liggen en veroorzaakt luchtbellen. Na een kwartier komen er delen van de vloer omhoog drijven.

Mijn wangen worden nat en niet alleen van de vele hoosbuien die buiten losbarsten. Ik zie mijn lief in één klap vijf jaar verouderen. Een week werk naar de filistijnen, samen met vele honderden euro’s. Met de moed der wanhoop sluiten we de buitendeuren af. Iedereen eruit, niemand erin. De zaak laten rusten, bidden en vooral blijven duimen. Misschien valt het nog mee?

Wanneer ik uren later maar eens dapper ga kijken, ontdek ik tot mijn schrik dat de vloer opnieuw is getransformeerd. Ditmaal van waddenlandschap naar een maanlandschap. Inclusief kraters, kreekjes en poeltjes die niet meer opdrogen.
Met de vloerwisser kan ik de bovenlaag er zó af vegen. Van pure frustratie besluiten lief en ik de laag gelijk maar te verwijderen, om schade aan de ondervloer te voorkomen.

De volgende ochtend blijkt tot onze vreugde dat de ondervloer onbeschadigd is. Een beetje vreemd lijkt het, dat de mislukte laag blijkbaar toch een goede chemische reactie heeft gegeven. De ondervloer ziet en voelt namelijk veel egaler aan dan dat hij was. Wat ons betreft een zeer welkome bijwerking.

De volgende stap? Van de vloer afblijven. Flink laten drogen. En zoals Jip en Janneke járen geleden al plechtig beloofden: nóóit meer doen.

Categorieën: Vervolg verhalen

Odette

Overtuigd twijfelaar. Boetseert woordjes tot sprekende beelden.

11 reacties

Meralixe · 8 september 2011 op 20:07

Ik heb nu wel vol spanning gelezen wat er uiteindelijke van die vloer geworden is.
Ik kreeg ook medelijden na zoveel tegenslag.
Mooie titel
Nu is het ook nog kalm in de reacties.:pint:

Mien · 8 september 2011 op 21:30

Ik mag dat wel, de vloer aanvegen met filosofie.
Laat maar lekker uitwaaieren.

Mien

Boukje · 8 september 2011 op 21:58

Supergoed geschreven deze :hammer:

arta · 8 september 2011 op 22:11

Met een renovatie in aantocht, houd ik mijn hart vast bij het lezen van jouw, overigens zeer goed geschreven, stukjes.
😉

lisa-marie · 8 september 2011 op 23:15

[quote]De volgende stap? Van de vloer afblijven. Flink laten drogen. En zoals Jip en Janneke járen geleden al plechtig beloofden: nóóit meer doen.[/quote] :hammer:

Ontwikkeling · 8 september 2011 op 23:18

Gij zijt veuls te slim veur dit soort mislukkingen. En anders witte gij mijn mail. Meude klagun. Goe?
Smakkerd

Ontwikkeling · 8 september 2011 op 23:25

Leuk geschreven? Dat is heel erg fijn te lezen …
Mag ik erbij vermelden dat ik tussen de egalineshit door maar liefst 9 x de schuurvloer droog heb kunnen maken? Het was die bewuste “natte” zondag… dat kwam er nog bij.

Iemand zei laatst: noem eens per dag waar je trots op bent zodat je zelfvertrouwen kan groeien. Ik ben trots op het feit dat ondanks dat er veel zoek raakt tijdens een verbouwing, wij -lief en ik- ons gevoel voor humor gelukkig tot heden toe hebben kunnen terugvinden. Want zònder….dat was pas erg geweest. 😀 :hammer:

Ferrara · 8 september 2011 op 23:54

Als het klaar is moesten jullie maar eens gaan uitwaaien op een waddeneiland 😉 dat hebben jullie wel verdiend.
Ik blijf je humor bewonderen.

Mien · 9 september 2011 op 07:50

@Ontwikkeling:
Er zit wel een klein verschil tussen goed en leuk … 😀
Je columns dragen voor mij beide kwalificaties. 😆

Mien

Ontwikkeling · 9 september 2011 op 10:15

Mien, bedankt! *betonsmakkerd*
(plakt goed)

sylvia1 · 10 september 2011 op 10:06

Ja, ik sluit mij aan bij de positieve reacties hier boven, een column zonder gaten en hobbels, mooi egaal, ligt er prima bij zo! 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder