Rond Valentijnsdag komen er ieder jaar karrenvrachten cd’s uit met softsoul muziek. Vaak val ik halverwege het beluisteren in slaap, maar als ik Barry White hoor, veer ik altijd op. Met zijn zwaarlijvige gestalte ziet hij er niet uit als een verleidelijke casanova, maar massa’s vrouwen waarderen zijn donkere stemgeluid en gladde, sensuele muziek. Maar ook veel mannen, zoals de leden van [url=http://www.flcnyc.com/]Fun Lovin’ Criminals[/url], vinden [url=http://members.chello.nl/p.klein6/]Barry White[/url] ‘allright’. Als ik een liefdevol cd-tje voor mijn vriendinnetje brand, ontbreekt ‘the walrus of love’ nooit. Jarenlang is White een soort manusje-van-alles in de muziekindustrie. Hij is producer, talentscout en maakt deel uit van de groep The Upfronts. In 1972 vestigt hij de aandacht op zich door ‘I love you too’ tegen zijn vrouw Glodean in de telefoonhoorn te brommen in de door hem geschreven hit ‘Walkin’ in the rain with the one I love’ van Love Unlimited. Niet lang daarna tekent hij zijn eerste deal als solozanger. Zijn debuutalbum levert met ‘I’m gonna love you just a little more, baby’ meteen een megahit op. Met zijn geheel eigen stijl (zware stem, veel violen) borduurt hij voort op muziek uit de zogenoemde ‘blaxploitation’-films, zoals ‘[url=http://www.imdb.com/title/tt0067741/]Shaft[/url]’ (met de wereldberoemde titelsong van Isaac Hayes). Zijn volgende project is Love Unlimited Orchestra, een groot gezelschap dat zijn composities geheel instrumentaal uitvoert. ‘Love’s theme’ van dat orkest markeert in 1974 het begin van de discoperiode.

[img align=left]http://www.bbc.co.uk/music/profiles/images/whitebarrymain.jpg[/img]In het midden van de jaren ’70 is Barry White een vaste hitparadeklant met onder meer ‘Never, never gonna give ya up’, ‘You’re the first, the last, my everything’ en ‘Let the music play’ (mijn favoriet). Veel van zijn hits zijn van hetzelfde laken een pak. White brabbelt enkele ondeugende openingswoorden, vervolgens vallen violen en piano in en hij brult daarna een tekst in de microfoon die iets met vrouwen te maken heeft. Als disco big business wordt, lijkt zijn succes te stagneren en raakt zijn formule een beetje sleets. In de hit ‘It’s ecstacy when you lay down next to me’ zingt hij nog een keer succesvol over zijn seksuele verrichtingen, maar daarna zijn zijn liedjes eerder slaapverwekkend dan lustopwekkend. Pas aan het eind van de jaren ’80 komt de ‘icon of love’ sterk terug met het album ‘The right night and Barry White’. Hij haakt handig in op de swingbeat (later heet deze stroming kortweg R&B) en klinkt energieker dan ooit. Ook in de jaren ’90 brengt hij nog een aantal redelijk succesvolle albums uit en weet hij mensen als Sean ‘Diddy’ Combs (voorheen Puff Daddy), Lisa Stansfield en Chaka Khan te verleiden om met hem samen te werken. Na zijn laatste album ‘Staying power’ in 1999 gaat het bergafwaarts met zijn gezondheid en op 4 juli 2003 overlijdt hij na een beroerte en nierproblemen.

Vaak wordt er een beetje lacherig over zijn muziek gedaan, maar White is een van de succesvolste performers ooit. Hij heeft wereldwijd meer dan 100 miljoen platen verkocht, is talloze malen gesampled en is van invloed geweest op de meest uiteenlopende artiesten. Het is dan ook niet verwonderlijk dat over zijn nalatenschap een ruzie is losgebarsten tussen zijn ex-vrouw Glodean (waarvan hij nooit officieel is gescheiden) en de vrouw die van hem in verwachting was (doordat hij waarschijnlijk te vaak zijn eigen muziek opzette). Omdat zijn nummers steeds via een vast stramien zijn gemaakt, is het handig om slechts een enkele cd van Barry White aan te schaffen. Voor een paar eurootjes kun je een verzamelaar van hem op de kop tikken. Als daar een aantal hits van hem op staan, heb je een goede dwarsdoorsnede van zijn werk en zit je geramd voor Valentijnsdag!


9 reacties

Li · 5 februari 2006 op 20:47

Geweldige titel en wederom een leerzame tekst.
Bij de stem van Barry White, ga ik helemaal plat.
Ik hoop dat meneer Li op Valentijnsdag een LP van White van zolder plukt en een flesje wijn opentrekt. 😉

Li

Eddy Kielema · 5 februari 2006 op 20:49

[quote]Ik hoop dat meneer Li op Valentijnsdag een LP van White van zolder plukt[/quote]
Dat is het grote voordeel van alles bewaren, Li 🙂

KawaSutra · 5 februari 2006 op 21:53

[quote] ‘Walkin’ in the rain with the one I love’ van Love Unlimited.[/quote]
Hiermee ontsluit je toch wel weer een aantal hersencellen waarvan ik niet meer wist dat ik ze had. Wat een geweldig romantisch nummer was dat. Je komt als geroepen Eddy. Dat is nu net wat ik nodig had. Valentijnsdag. Wat een probleem elk jaar weer! Maar dit jaar komt het helemaal goed!
🙂

Mosje · 6 februari 2006 op 19:41

Valentijnsdag. Tja, komt weer aan. Heb nog nooit een stille aanbidder gehad trouwens.
🙁

Eddy Kielema · 6 februari 2006 op 22:41

[quote]Heb nog nooit een stille aanbidder gehad trouwens.[/quote]
Dat lijkt me een wat voorbarige conclusie, Mosje, want volgens mij is een kenmerk van een stille aanbidder dat je er nooit achter komt… 😉

Ma3anne · 7 februari 2006 op 07:51

Mochten er stille aanbidders onder de lezers zijn hier, doe geen moeite om mij een cd van Barry White te geven, want ik vind het vreselijke muziek en de stem bezorgt me rillingen van narigheid. Sensueel? Welnee, het ligt er veel te dik bovenop, net als bij Julio Iglesias en Tom Jones en dat soort playboys. Brrr….

De column vind ik weer klasse, overigens, Eddy!

wendy77 · 7 februari 2006 op 10:31

[quote]Het is dan ook niet verwonderlijk dat over zijn nalatenschap een ruzie is losgebarsten tussen zijn ex-vrouw Glodean (waarvan hij nooit officieel is gescheiden) en de vrouw die van hem in verwachting was (doordat hij waarschijnlijk te vaak zijn eigen muziek opzette). [/quote]

😀

senahponex · 7 februari 2006 op 11:32

Geweldige column geestig en informatief ik houd niet van de muziek van white mijn vrouw wel.
Hoewel op een mooie avond, goed glas wijn, en mijn vrouw is hij toch wel te pruimen.
Muziek de emotie wanneer het je raakt op het juiste moment maakt het niet meer uit wie het is

Eddy Kielema · 21 mei 2006 op 11:42

Dat Barry White nog steeds populair is blijkt onder meer uit een opmerking van Froukje de Both in het BNN programma ‘Spuiten & Slikken’. Ze zegt daarin dat ze ‘geil’ wordt van de muziek van de walrus of love. En in de film [url=http://www.xi-online.nl/recensie/941]Romance & Cigarettes[/url] zitten talloze songtitels van Barry White verwerkt.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder