Walrus of love

Rond Valentijnsdag komen er ieder jaar karrenvrachten cd’s uit met softsoul muziek. Vaak val ik halverwege het beluisteren in slaap, maar als ik Barry White hoor, veer ik altijd op. Met zijn zwaarlijvige gestalte ziet hij er niet uit als een verleidelijke casanova, maar massa’s vrouwen waarderen zijn donkere stemgeluid en gladde, sensuele muziek. Maar ook veel mannen, zoals de leden van [url=http://www.flcnyc.com/]Fun Lovin’ Criminals[/url], vinden [url=http://members.chello.nl/p.klein6/]Barry White[/url] ‘allright’. Als ik een liefdevol cd-tje voor mijn vriendinnetje brand, ontbreekt ‘the walrus of love’ nooit. Jarenlang is White een soort manusje-van-alles in de muziekindustrie. Hij is producer, talentscout en maakt deel uit van de groep The Upfronts. In 1972 vestigt hij de aandacht op zich door ‘I love you too’ tegen zijn vrouw Glodean in de telefoonhoorn te brommen in de door hem geschreven hit ‘Walkin’ in the rain with the one I love’ van Love Unlimited. Niet lang daarna tekent hij zijn eerste deal als solozanger. Zijn debuutalbum levert met ‘I’m gonna love you just a little more, baby’ meteen een megahit op. Met zijn geheel eigen stijl (zware stem, veel violen) borduurt hij voort op muziek uit de zogenoemde ‘blaxploitation’-films, zoals ‘[url=http://www.imdb.com/title/tt0067741/]Shaft[/url]’ (met de wereldberoemde titelsong van Isaac Hayes). Zijn volgende project is Love Unlimited Orchestra, een groot gezelschap dat zijn composities geheel instrumentaal uitvoert. ‘Love’s theme’ van dat orkest markeert in 1974 het begin van de discoperiode.

[img align=left]http://www.bbc.co.uk/music/profiles/images/whitebarrymain.jpg[/img]In het midden van de jaren ’70 is Barry White een vaste hitparadeklant met onder meer ‘Never, never gonna give ya up’, ‘You’re the first, the last, my everything’ en ‘Let the music play’ (mijn favoriet). Veel van zijn hits zijn van hetzelfde laken een pak. White brabbelt enkele ondeugende openingswoorden, vervolgens vallen violen en piano in en hij brult daarna een tekst in de microfoon die iets met vrouwen te maken heeft. Als disco big business wordt, lijkt zijn succes te stagneren en raakt zijn formule een beetje sleets. In de hit ‘It’s ecstacy when you lay down next to me’ zingt hij nog een keer succesvol over zijn seksuele verrichtingen, maar daarna zijn zijn liedjes eerder slaapverwekkend dan lustopwekkend. Pas aan het eind van de jaren ’80 komt de ‘icon of love’ sterk terug met het album ‘The right night and Barry White’. Hij haakt handig in op de swingbeat (later heet deze stroming kortweg R&B) en klinkt energieker dan ooit. Ook in de jaren ’90 brengt hij nog een aantal redelijk succesvolle albums uit en weet hij mensen als Sean ‘Diddy’ Combs (voorheen Puff Daddy), Lisa Stansfield en Chaka Khan te verleiden om met hem samen te werken. Na zijn laatste album ‘Staying power’ in 1999 gaat het bergafwaarts met zijn gezondheid en op 4 juli 2003 overlijdt hij na een beroerte en nierproblemen.

Vaak wordt er een beetje lacherig over zijn muziek gedaan, maar White is een van de succesvolste performers ooit. Hij heeft wereldwijd meer dan 100 miljoen platen verkocht, is talloze malen gesampled en is van invloed geweest op de meest uiteenlopende artiesten. Het is dan ook niet verwonderlijk dat over zijn nalatenschap een ruzie is losgebarsten tussen zijn ex-vrouw Glodean (waarvan hij nooit officieel is gescheiden) en de vrouw die van hem in verwachting was (doordat hij waarschijnlijk te vaak zijn eigen muziek opzette). Omdat zijn nummers steeds via een vast stramien zijn gemaakt, is het handig om slechts een enkele cd van Barry White aan te schaffen. Voor een paar eurootjes kun je een verzamelaar van hem op de kop tikken. Als daar een aantal hits van hem op staan, heb je een goede dwarsdoorsnede van zijn werk en zit je geramd voor Valentijnsdag!