What’s in a (nick)name?

Kreunend tilde Trees de wasmand op het bed met daarin zeker 10 kilo verzameld strijkgoed. Dat haar jongens geen schone onderbroeken meer hadden was voor haar het teken om te gaan strijken. Ze zette een salsa-CD op en terwijl ze schuddend met haar putbillen een overhemd onder de sissende bout plette, zag ze zichzelf in de wandspiegel staan. Ze staarde even naar haar platte coupe, verlopen mascara van de vorige dag, een wit t-shirt met daarop een inmiddels zwart geworden rodekoolvlek. Haar joggingbroek had bleekplekken en in haar zwarte linkersok zat een gat.
Een heel ander plaatje dan de foto waarmee ze op een datingsite stond onder haar nickname ‘Claudia’. Daar stond ze afgebeeld met wilde krullen, zwarte kanten body die duidelijk onder het diepe decolleté van haar artikelnummer 2833932 Wehkampjurk zichtbaar was. Ook kousen met hoogglans dekking ontbraken niet, waaronder ze balanceerde op stiletto’s waarop ze de koorddans-act van Circus Boltini had kunnen overtreffen.

Op deze foto reageerde die dag Gerard V., een 53-jarige Brabander. Bij het bekijken van zijn profiel zag Trees dat zijn status ‘vrijgezel’ was en niet ‘it’s complicated’. Pffff, dat brak zo lekker de week! Dat hij Spaans sprak was ook een groot pluspunt en daarbovenop maakte de tomtomloze afstand hem tot een zeer interessante kandidaat.
Glimlachend dacht ze aan haar moeke die, na het stranden van Trees haar 18-jarige huwelijk met een grote, zwarte en vooral foute Amerikaan, al jaren riep; ‘Vat nou toch eens een gewone Hollander!’.

Na een aantal dagen gretig elkaars lokroep beantwoord te hebben, besloten ze elkaar te ontmoeten in een restaurant. Hij zag er net zo uit als op de foto en Trees ook! In een wolk van Coco Chanel kwam ze na haar derde glas wijn al helemaal in haar rol van femme fatale. Een rol die haar steeds makkelijker afging, gedurende haar vijfjarige carrière als vrijgezel.

Zijn Spaans bleek van steenkolenniveau en hoewel ze het ‘Paard in de gang’ en ‘Het bloemetjesgordijn’ verafschuwde, lukte het Trees toch alleszins aardig om met een enthousiast ‘Alaaf’ te reageren op zijn te uitgebreide uitleg van zijn carnavalsfetisjisme. Na haar vijfde glas ontdekte ze Cupido achter de grote plantenbak in het restaurant. Ze zag dat hij een grote bazooka op zijn schouder droeg. Kirrend manoeuvreerde ze zich binnen zijn vizier, waarna ze zich voornam om bij thuiskomst haar status op Facebook te veranderen in ‘Heeft een relatie’ Yessssss!!!

Toen de Bossenaar haar later in de week een berichtje stuurde dat hij een hotelletje had geboekt voor het weekend, was ze ontroerd. Nog niet eerder had een vent zoveel moeite voor haar gedaan. Trees besloot die avond haar teennagels te knippen. Stel je voor dat het glazen muiltje niet zou passen!

Prins Carnaval had zijn best gedaan, want het hotelletje lag in een klein, romantisch middeleeuws dorpje. Bij het binnengaan van de kamer viel hij even met een vloek uit zijn rol na het constateren van twee eenpersoonsbedden in plaats van het Kingsize bed waar hij specifiek om gevraagd had. Het was vroeg, te vroeg om al te gaan dineren. Zijn wenkbrauwen gingen op en neer toen hij vroeg wat ze zouden gaan doen. Hij beantwoordde zijn vraag echter zelf door Trees vast te pakken om haar vervolgens, zoals alleen boxers dat kunnen, af te lebberen.

Als een hijgend, astmatisch hert stond hij voor haar. Weg romantiek. Na zijn judoklem onderging ze de standaard stuntelige trucjes van een Duracell Konijn. Waren nee zeggen, wegduwen of een knietje geven nu logische opties? Hij had immers het hotel en alles betaald? Over zijn schouder heen keek ze regelmatig op de klok. Er kwam maar geen eind aan. Toen hij haar grote teen in zijn mond nam en er een weeïg riekend slap geslachtsdeel boven haar kwam te hangen (waarvan ze zich afvroeg of het zou piepen als je er in kneep), brak ze en schakelde ze volledig over op de automatische piloot.

Zowel het gesprek tijdens het diner als die bij het ontbijt bleken een monoloog van de Prins. Het lukte Trees nog net om er nog een paar zwak aangezette Alaven uit te persen. Haar elleboog, waarboven ze met haar hand het verveelde hoofd amper dragende hield, gleed daarbij herhaaldelijk van de tafel.

Maar na het ontbijt mocht ze dan toch eindelijk naar huis! Zijn afscheidskus liet haar slokdarm omgekeerd peristaltisch kokken. Eenmaal thuis liep ze naar boven en bekeek zichzelf nog eens uitgebreid in de spiegel. ‘Opbergen in dossier Kansloos, Trees’, dacht ze. Harde schijf wissen, formatteren en een vers besturingssysteem installeren. Maar eerst,… een andere profielfoto plaatsen en je nickname veranderen.

‘Trees’,… aangenaam!