Whisky!

Whisky!

Kamperen zonder voorzieningen aan de oever van het Lac du Salagou, dat is pas echt kamperen.
’s Morgens vroeg rillend van slaapkou het meer in met een friezeltje zeep en een filmdoosje shampoo. Handdoeken en horloges even in een boom geparkeerd, weer of nog liever geen weer. Storm en regen zijn eigenlijk de kick. Dan voelen we ons stoere Hollandse diehards in Frankrijk, die de meest barre omstandigheden achteloos weten te trotseren. Hopelijk hebben de bewoners van het enige andere campertje op deze plek, ons langs zien lopen: vooral op de terugweg met natte haren en een handdoek om. Publiek is nooit weg. Het meer wordt omlijst door donkerrode puntbergen en geeft die aparte kleur ook aan het water mee. Het contrast met de felgroene wijngaarden benadrukt dat nog. Wij staan vlakbij het water op een afgelegen, rommelig terrein met veel hooigras en kamille en daartussen een roestig bordje P aan een paal gespijkerd. We zijn hier al vijf dagen en na het ontbijt gaan we toch even stijgen en weer afdalen naar een stadje in de buurt, om proviand aan te vullen, water bij een kerkhof te tappen en ook voor wifi in een of ander cafeetje, want zo primitief zijn we nou ook weer niet. De laptop reist dit jaar mee. Op proef.

De consequent roodzwart geschilderde gevel van een bar annex restaurant ziet er strak modern uit. Hoopvol stappen we naar binnen. ‘Heeft u misschien wifi?’, informeer ik meteen bij de dienstdoende bardame. Ze heeft met haar keurige kleding, strenge bril en koperrood geverfd haar meer het uiterlijk van een schooljuffrouw. Verwonderd kijkt ze mij aan en geeft geen antwoord, maar loopt meteen naar een kale man, verderop achter de bar en fluistert iets tegen hem, ondertussen naar ons wijzend. Met een ernstig gezicht komt de man naar ons toe lopen. Ik zie dat op zijn zwarte T-shirt rode letters staan en dat hij een snor heeft.

Niet onvriendelijk vraagt hij wat we willen.
’Avez-vous du wifi, Monsieur?’, vraag ik toch wat bedremmeld.
Hij barst in lachen uit. Zijn gezicht breekt open en zijn snor krult. ’ wifi, mais, naturellement, madame!’ Hij legt uit dat de koperrode dame ’whisky’ heeft verstaan en dat is om 10 uur ’s morgens toch een tamelijk ongebruikelijke vraag. Zij kijkt van een afstandje toe. Het ziet er niet naar uit dat ze het al helemaal vertrouwt.

Na mijn vraag om de code wordt er een ellenlange, met potlood gekrabbelde toverformule bezorgd, die we anderhalf uur en drie koppen koffie later weten te kraken zodat onze mail via internet kan worden opgehaald. De inhoud heeft dan al nauwelijks meer onze interesse.
Aan de hoge zwarte tafel met roodleren bank waar we langzamerhand op zitten vastgeplakt, bestellen we dan maar aansluitend de schotel van de dag en een pichet rosé om bij te komen.
De barschooljuf glimlacht zowaar tegen ons als ze de smakelijk uitziende borden brengt.
We schuiven de laptop achteloos opzij.
Natuurlijk zijn de borden zwart en de servetten rood.

Of de laptop een vaste reisgenoot gaat worden, is nog onzeker. Maar deze vakantie heet wifi voor ons absoluut whisky .