Ooit was een half woord genoeg.
Een blik of een gebaar, zei meer dan duizend woorden.
Waar ik naar zocht had zij al gevonden.
Zij brak mijn val. Een diepe val.

Ze was ver weg, maar ook zo dichtbij.
Ze was de betere helft van mij.
Alles wisten wij van elkaar.
Althans, dat dacht ik.
Zij wist alles van mij, maar ik niets van haar.
Ze vertelde mij nooit de waarheid.

Wie is zij eigenlijk?
Wie ben ik? Wie zijn wij?
Wat waren wij?

Ging ik mijn gang, liet zij mij vrij en ik haar.
Maar op het laatst kon ik nooit meer wat doen.
Ik moest thuisblijven, want zij was bang.
Zelfs toen zij niet meer verder wilde, hield ik nog steeds van haar.

Zij wist altijd wat ik zeggen wilde.
Ook al zei ze nooit iets terug.
Als ik haar vroeg hoe zij het zag.
Zei ze altijd “Ik weet het niet”.

Hoe zou het zijn als ze morgen vrij zou zijn?
Wie zou dan bij wie willen zijn?
Wie tilt haar dan op en laat haar weer boven zichzelf uitstijgen?
Wie zouden wij morgen zijn?

Wie is zij eigenlijk?
Kent ze zichzelf nog wel?

Categorieën: Hokusai bon

1 reactie

Nummer 22 · 3 februari 2022 op 09:00

Zwijgzaamheid

Op zaterdagavond, willekeurig gekozen
Straatverlichting aan het miezert en de wind
pakt een verlaten geschreven woord op een
papiertje mee op reis.

De raambekleding gekozen om het binnen gluren
moet tegengaan is gesloten
Rolluiken neergelaten in een Limburgs dorp
Dat benauwd mij, geeft angst om opgesloten te zijn
als het water stijgt, de brand de uitgang niet zal vinden
De rook verstikkend werkt

Hulp roepende maar niemand hoort en ziet
Het in staat van ontbinding dood, een dode medemens
Vliegen als enige ‘all you can eat’bezoekers

Is daarachter iets wat ik niet mag zien?

Geef een reactie

Avatar plaatshouder