Witte lelie in het donker

De wind waaide hard toen ik de trappen afliep van de bioscoop. Een groot billboard klapperde tegen de voorgevel. De omgeving leek meer een verlaten bouwplaats dan een spetterend uitgaanscentrum. Her en der lagen hopen zand en in het licht van de bioscoopreclames zag ik schimmen van machines staan. Ik wilde de ketting van mijn fiets halen, maar zag tot mijn grote schrik dat mijn achterband zo plat als Paris Hilton was. Ik keek paniekerig om me heen. Behalve een fietswrak was er niemand in de buurt die kon helpen. De gedachte om in het donker naar huis te moeten lopen over een verlaten industrieterrein stemde me niet bepaald vrolijk. Maar er zat niets anders op. Ik opende het slot van mijn fiets en liep in het laatste schijnsel van de neonreclame naar de stad. Net toen ik helemaal in het donker liep, hoorde ik voetstappen achter me die snel dichterbij kwamen. Ik voelde me ongemakkelijk en begon mijn pas te versnellen. Maar de persoon achter me sprak me al aan.
‘Hebben ze jouw banden ook laten leeglopen?’
Ik draaide me om en keek in het gezicht van een jonge vrouw. Door de regen was haar bril licht beslagen. Ze lachte, wachtte niet op mijn antwoord en vroeg of ze met me mee mocht lopen. Dat kon ik onmogelijk weigeren.
‘Iedereen was al weggefietst toen ik mijn leeggelopen banden zag. Naar welke film ben jij geweest? Ik naar ‘Next’ met Nicolas Cage. Raar hoor dat hij het liefje van Jessica Biel speelt. Die man is wel twintig jaar ouder en heeft nog een toupetje ook. Het verhaal sloeg trouwens ook helemaal nergens op. Waarom zou de FBI geïnteresseerd zijn in een mislukte goochelaar die twee minuten in de toekomst kan kijken? En waarom zouden Europese terroristen een nucleaire aanval op Amerika willen uitvoeren? Alleen de gedachte al!’
Ze moest enorm lachen om de vreemde plotlijnen en praatte vrolijk door. Toen we in de buurt van de eerste huizen kwamen, zag ik in het licht van de lantaarnpalen dat haar huid lelieblank was. Op dat moment wapperde haar goudblonde haar even in een windvlaag. Ze keek me aan en glimlachte.
‘Waar woon je?’, vroeg ik.
‘O, hier vlakbij.’
Bij haar huis aangekomen, vroeg ze of ik nog een kopje koffie wilde. Ik glimlachte.
‘Ach, van koffie kan ik niet zo goed slapen en morgen moet ik weer vroeg op.’
‘Oké, good things come to boys who wait.’
Ik keek haar niet begrijpend aan. Ze lachte.
‘Wat kijk je dom, zeg! Dat zingt Christina Aguilera in haar nieuwste single.’
‘Aha, ik begrijp het. Ik ga maar, geloof ik. Het was leuk om je te hebben ontmoet.’
Ze drukte een snelle kus op mijn linkerwang en streelde met haar hand langs mijn rechteroor. Daarvan raakte mijn haar behoorlijk in de war, maar ikzelf nog het meest. Ik pakte mijn fiets die ik naast haar voordeur had gezet en liep in een soort roes naar huis. Achterom kijken durfde ik niet, maar elke stap die ik zette, leek er een teveel. Thuisgekomen zette ik de televisie aan en plofte ik in de dichtstbijzijnde stoel. Met een schok kwam ik overeind toen ik Christina Aguilera ‘Candy man’ hoorde zingen. De nogal dubbelzinnige tekst viel me op, maar tussendoor zong ze een regel die me raakte als een mokerslag: ‘Good things come for boys who wait’. Ik twijfelde opeens enorm aan die woorden en besefte dat ik helemaal niets van de witte lelie wist. Geen naam, telefoonnummer of e-mailadres. Zelfs haar huis zou ik niet terug kunnen vinden. Ook al was ik niet veel jonger dan Nicolas Cage, ze had me met haar lach van mijn sokken geblazen. Had ik de grootste vergissing van mijn leven begaan?