Wok leasen

Ben even bij de Hema geweest. Enige zakelijke verschillen van mening opgelost met de Junior Managing Director, Department: garen&band. Een hele mond vol voor een assistent bedrijflijer van een filiaaltje met 9 personeelsleden. Als dat op je visitekaartje moet, mag je wel aan een A4 formaat gaan denken… Deze captain of industry van de Hema meet 1,49 op de sokken, is volledig kaal en zijn wenkbrauwen lijken op twee kleine sikjes.Kabouter Plop in functie zal ik maar zeggen waarmee bewezen is, dat de Hema op personeelsgebied ook een verticaal minderheidsbeleid voert en dat siert hen.

Nadat ik mijn sponsorcontract met de Hema ietwat omhoog heb bijgesteld gekregen, loop ik naar de afdeling puntenslijpers en droogvoer voor verstuikte loopneuzen en vraag daar of de
DVD van het Wk voetbal 2006 al uit is.
‘Wablief?’ vraagt de verkoopmedewerkster met Brabantse tongval.
‘Howdoe’ ,zeg ik dan maar, want zo’n woord straalt vertrouwen uit. Het brengt rust. Het doet de verkoopster denken aan thuis.en het is trouwens het enige Brabantse woord dat ik ken.
‘Wablief?’, vraagt ze nog maar eens een keer. Wel iets indringender nu dus herhaal ik mijn vraag over de DVD nog maar een keer.
Hulpzoekend kijkt ze om zich heen en gelukkig komt daar Junior Managing Director, Department:garen&band Plop ,in zijn volle 1.49 aankuieren. Jammer dat hij al uitgegroeid is want zo wordt je natuurlijk noot een senior director.
‘Wat nu weer, Kees’, vraagt Plop geïrriteerd
‘Wat nu weer? Zeg hoor eens dreumes, ik vraag alleen maar naar de DVD, WK voetbal 2006, ja!’
Hij schudt zijn hoofd en klakt met zijn tong waardoor de sikjes boven zijn ogen op een zwiepend struikgewas bij windkracht 12 gaat lijken.
‘Doe nou niet zo lullig, Kees.Wij zijn hier serieus bezig.’
‘Oké, zeg ik toegevend, geef mij dan maar een wokpan’.Hij overhandigt mij een wokpan en ik groet de verkoopster met een welgemeend howdoe. Ze zegt niets terug. Onbeleefd. Is dat het nieuwe beleid bij de Hema?
Bij de kassa reken ik mijn wokpan af en ik vraag of ik mag strippen.
De cassiere kijkt mij vragend aan.
‘Strippen’, herhaal ik en ik laat haar mijn pasje zien.
‘O chippen’, zegt ze opgelucht waarna ik mijn pasje in de gleuf stop.
‘O ja, zou ik deze pan ook kunnen leasen?’
‘Nee meneer’, antwoord ze zonder verdere uitleg
‘Waarom niet? Ik was laatst bij de Bijenkorf, hoewel je dat gezien hun agressieve prijsbeleid beter wespennest kunt noemen, en daar kon het wel.’
‘Fijn, bij ons niet.’ Kort. Niet “wablief” deze keer
‘Raar hoor, jullie leasen toch ook gas?’
Dan komt Junior Managing Director,department garen en band Plop er weer bij. Met zo’n titel kun je je geringe lente in ieder geval wel redelijk compenseren. Ik zie hem ’s avonds al voor de spiegel staan en voldaan terugstaren naar zijn spiegelbeeld, in zijn geval spiegelbeeldje natuurlijk, en verzuchten: “wie ben ik dat ik uw tanden mag poetsen”
‘Wat nu weer Kees’, zucht hij verveeld. ‘Ga toch lekker je onzin schrijven man en laat ons met rust’.
Ik haal mijn schouders en om mijn sponsorcontract niet in gevaar te brengen loop ik naar de deur. Net voor ik naar buiten wil gaan, voel ik zijn hand op mijn schouder: “zeg Kees, over dat leasen bij de Bijenkorf….eh….wat is daar van waar?