Worstscenario

Het ijskoude water komt zó via een pijpje de berg uit stromen, de weg op. Het smaakt zoetig en strijkt fluweelzacht langs je keel. We kunnen er niet genoeg van krijgen. Straks lossen we nog op. Vooral na een aantal uren steil klimmen en dalen is het verrukkelijk. Overal in het Corsicaanse gebergte liepen zwijnen rond te wroeten en we zijn opgelucht ongeschonden weer beneden te zijn. Echtgenoot en ik gingen ook vanzelf een tandje harder lopen als er weer een paar te voorschijn knorden, merkte ik. Daar krijg je het behoorlijk warm van.

Moe doen we bij terugkomst op onze kampeerplek de wandelschoenen en plakkerige sokken uit en vullen het afwasbakje met fris bergwater. Om de beurt erin met blote voeten. Heerlijk. De fles rosé kan er ook nog wel in koelen. We zakken tevreden achterover in de ligstoel. Een wazig dal strekt zich voor ons uit op het rommelige stukje grond met grote bemoste stenen, waar het gras tot de knieën reikt.

Een paar oude dorpelingen zeiden dat we hier gerust twee dagen konden blijven staan om wat te wandelen. ‘Het huis aan de overkant van de weg is toch bijna nooit bewoond.’ Mooier kan het niet, toch?

Op de tweede avond zijn we net naar binnen – de avondlucht is fris in de bergen – als er met een scherpe tik een steen tegen ons busje ketst. We schrikken. Het voelt als speciaal gemikt en dat voelt niet fijn. Als we naar buiten kijken is er niemand te zien. Wel horen we een wegrijdende auto. Nou ja, we reizen morgen toch verder. We slapen onrustig.

Tegen de ochtend horen we een auto stoppen voor het huis en twee mensen praten. Het is nog net niet helemaal licht. Hun stemmen kaatsen tegen de bergwand langs de weg.

Dan opnieuw de venijnige kets van een steen tegen de bus. We zitten meteen rechtop. Gluren door een kier van het gordijn. Er brandt nu licht boven in het enorme huis. Een vrouw hangt uit het raam en roept iets naar een man die uit de auto stapt. Zijn ze dronken? Echtgenoot doet een short aan en gaat er op af. Ik hoor hem praten met de man, maar ik kan niet verstaan wat ze zeggen. Bij terugkomst vertelt hij, dat de man ontkende de stenen gegooid te hebben, maar zijn gezicht sprak andere taal. Hij zei wel blij te zijn dat we zullen vertrekken, deze ochtend.

We staan vroeg op, het euforische gevoel voor deze plek is totaal verdampt. We ontbijten stil en snel. We stoppen nog even bij de vriendelijke oude man, verderop, om afscheid te nemen. Als we over het stenen gooien vertellen, ontsteekt hij in woede. ‘C’est Sebastien’, schreeuwt hij, ‘iemand van hier, hij deugt niet, die hele familie deugt niet, als kind liep hij ook altijd maar op straat!’ Er volgt nog een hele retirade die door zijn bijna tandeloze mond en dialect moeilijk te verstaan is, maar wel vervaarlijk doorechoot in de bergen. Verschillende dorpsgenoten die voorbij komen houdt hij aan om het verhaal te vertellen.

Hij komt weer naar onze bus. ‘Hebben jullie een geweer bij je?’ vraagt hij.‘Gewoon schieten, dat helpt’. Beduusd zeggen we dat dat niet zo onze stijl is. Hij schudt meewarig met zijn hoofd. ‘Hebben jullie twee minuten?’ Hij gaat het huis binnen en komt al snel weer naar buiten met een zware plastic zak, die hij ons toesteekt door het raam. Er zitten twee enorme gerookte zwijnsworsten in: een specialiteit van dit dorp. ’Kom volgend jaar terug’, zegt hij.

Als we wegrijden zien we achterom kijkend, dat er een flink oploopje is ontstaan met onze worstenman als middelpunt.